Μάρμαρα και Μαρμαρωμένος Βασιλιάς...

"Εδώ παραμονεύει πάντα ένας κίνδυνος: τελικά κάποια στιγμή κάθετι παλαιό και περασμένο, αν δεν έχει ακόμα χαθεί εντελώς από τον ορίζοντα, λογίζεται αδιακρίτως ως εξίσου σεβάσμιο με κάθε άλλο, ενώ οτιδήποτε δεν πλησιάζει με σεβασμό αυτό το παλαιό, οτιδήποτε δηλ. είναι νέο και αναπτύσσεται τώρα, απορρίπτεται και αντιμετωπίζεται εχθρικά" {1}.

Είναι δύσκολο να μην αναγνωρίσει κανείς στα παραπάνω λόγια του Nietzsche, την κυρίαρχη αντίληψη για την ιστορία στην Ελλάδα. Αντίληψη η οποία εξυπηρετεί την παθιασμένη ενασχόληση των ελλήνων με οτιδήποτε "ελληνικό" και η οποία κρύβει επιμελώς τη σχιζοφρένεια που τη διέπει. Μέσω της ιστορίας αταξιδεύουμε από τα "μάρμαρα" στον "μαρμαρωμένο βασιλιά" και τούμπαλιν.

(Κωνστντίνος Παλαιολόγος)

Τα πάντα όλα...

Σε μία περίοδο όπου πολλοί προσπαθούν να πουλήσουν "ελληνικό πολιτισμό" με πρόσχημα τα εγκαίνια του νέου Μουσείου της Ακρόπολης, το μόνο που αποδεικνύεται είναι ότι λείπει η πρώτη ύλη: η σκέψη.

Αναρωτιέται κανείς, άραγε, γιατί την ώρα που υστερικά φωνάζουμε να επιστρέψουν τα "μάρμαρα" το ίδιο και περισσότερο υστερικά φωνάζουμε να φύγουν οι μετανάστες και οι ξένοι;

(Βρετανικό Μουσείο)

Αναρωτιέται κανείς, άραγε, γιατί παρουσιάζεται μία συστροφή - ομόλογη και ομόρροπη και στις δύο περιπτώσεις - προς το εσωτερικό; Γιατί το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να προστατεύσουμε την "ελληνικότητά" μας, μέσω τίτλων ιδιοκτησίας; Αναρωτιέται, κανείς, άραγε, γιατί το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κοιταζόμαστε ναρκισσιστικά στον καθρέφτη, και σαν συνεπείς μικροαστοί να μην ενδιαφερόμαστε να συναπαντήσουμε τον Άλλο παρά μόνο για να νιώσουμε ανώτεροι (γιατί άραγε ξένοι είναι μόνο οι μη Δυτικοί; γιατί πολεμάμε κάθετι διαφορετικό μόνο όταν προέρχεται από "τριτοκοσμική" χώρα); Δίχως να ενδιαφερόμαστε για την ιστορία μας, όταν κινδυνεύουμε να δούμε κάτι που δε μας αρέσει, όπως η παρακάτω πανοραμική θέα της πανέμορφης πόλης μας;

Γιατί, αν σκεφτόμασταν, ίσως συνειδητοποιούσαμε ότι ξένοι δούλοι έχτισαν τον Παρθενώνα, ξένοι δου..., συγγνώμη εργάτες, έχτισαν το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης...Βέβαια, δεν έγραψε τα ονόματά των πρώτων ο χρυσός αιώνας, - τουλάχιστον τους απαθανάτισε μέσω της τέχνης του -

(Αιθίοπας Σκλάβος τιθασσεύει άλογο, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο Αθήνας)

ενώ δεν πρόκειται να τους γράψει πουθενά αλλού παρά στα παλιά του τα παπούτσια ο σύγχρονος νεοελληνικός πολιτισμός...

Απ' ό,τι φαίνεται η ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους περιορίζεται στην πρακτική της εκμετάλλευσης. Κάτι είναι και αυτό...

{1}. Fr. Nietzsche, Ιστορία και Ζωή, μτφρ. Ν. Μ. Σκουτερόπουλος, (Γνώση, 1993), σ. 37.

Αναζητώντας τη χαμένη ισονομία…

(του έγκλειστου ανταποκριτή μας Marcel Proust)

Σύμφωνα με δημοσίευμα, μετά τον διευθυντή των φυλακών Αγίας Λάρισας, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και ο αρχιφύλακας των φυλακών Αλικαρνασσού. Και, οι δύο φέρονται να είχαν συνεννοήσεις με τον Παναγιώτη Βλαστό και άλλους που συμμετείχαν στην υπόθεση της απαγωγής του εφοπλιστή Παναγόπουλου.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το ότι η πολιτεία και οι πάσης φύσεως εξουσιαστικοί μηχανισμοί σπεύδουν να λάβουν άμεσα και αυστηρότατα μέτρα κάθε φορά που απειλούνται υψηλά ιστάμενα πρόσωπα – απολύτως συμβατά με τη δομή και τις λειτουργίες τους, αλλά και απολύτως απαραίτητα – αλλά αδιαφορούν χαρακτηριστικά και επανειλημμένα, όταν κρατούμενοι στις φυλακές όλης της χώρας υψώνουν συχνότατα το ανάστημά τους και ενώνουν τις φωνές τους – με τελευταίο παράδειγμα τους κρατούμενους στις φυλακές Ναυπλίου – αξιώνοντας αξιοπρεπέστερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και διαβίωσης.

Τα όποια σχόλια περιττεύουν… 

(F. Goya, Εσωτερικό Φυλακής, c. 1810-14)

Ή μάλλον, σχόλια σαν του Deleuze κάθε άλλο παρά περιττά αποδεικνύονται: «Ο νόμος διαχειρίζεται τις ανομίες: ορισμένες τις επιτρέπει, τις καθιστά δυνατές ή τις επινοεί ως προνόμια της κυρίαρχης τάξης, κάποιες άλλες τις ανέχεται εν είδει αποζημίωσης προς τις κυριαρχούμενες τάξεις ή τις θέτει στην υπηρεσία της κυρίαρχης τάξης και τέλος απαγορεύει τις υπόλοιπες, τις απομονώνει και τις αντιμετωπίζει τόσο ως αντικείμενο όσο και ως εργαλείο κυριαρχίας». {1}


{1}. G. Deleuze, Foucault, μτφρ. Τ. Μπέτζελος, (Πλέθρον, 2005), σ. 61.