Στη χώρα του υπαρκτού σουρρεαλισμού (ΙΙ)...

(του ανταποκριτή μας από τις στάχτες Marcel Proust)

Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς μπροστά στο θέαμα της πύρινης κόλασης που βιώνει η Αττική για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα; Οδύνη για την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, τρόμος για το ζοφερότατο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, οργή για ένα Κράτος το οποίο απλώς παρακολουθεί τα γεγονότα, αδυνατεί να συντονίσει και να οργανώσει την αντιμετώπιση μίας ακόμη κρίσης και θεωρεί ότι ο κυριότερος ένοχος είναι και πάλι ο "στρατηγός άνεμος" - τιμή και δόξα στο Βύρωνα Πολύδωρα που πριν από δύο χρόνια, σαν άλλος επιθεωρητής Κλουζώ, είχε ανακαλύψει τον εμπρηστή της γης της Ηλείας. Ευτυχώς, τουλάχιστον, αυτή τη φορά οι κουκουνάρες την γλίτωσαν...

Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς από τη μία πλευρά μπροστά στο θέαμα των άρτια εξοπλισμένων και οπλισμένων δυνάμεων καταστολής - διότι είναι ευρέως γνωστό το πόσο επικίνδυνοι είναι οι φοιτητές και οι λοιπές αγωνιζόμενες κοινωνικές δυνάμεις - και από την άλλη μπροστά στο θέαμα των ελλιπώς εξοπλισμένων πυροσβεστών - μήπως, τελικά, τα κάθε είδους μαντηλάκια είναι αποτελεσματικότερα από τις αντιασφυξιογόνες μάσκες και δεν το γνωρίζαμε;

Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς για ένα Κράτος που πριν από μερικούς μήνες αποφάσισε να προμηθευτεί υδροφόρα οχήματα για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών, αλλά όχι για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών;

Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς για την τραγική ολιγωρία, την παροιμιώδη ανικανότητα και, εν τέλει, τη χαρακτηριστική αδιαφορία ενός Κράτους που δεν μπόρεσε να ελέγξει μία πυρκαγιά που ξεκίνησε για προφανέστατους λόγους από το Γραμματικό και που, αν δεν είχαμε την τραγική ...τύχη η Αθήνα - σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαικές πόλεις - να έχει καταντήσει, ή, ορθότερα, να την έχουμε καταντήσει, μία τσιμεντούπολη με ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου, η φωτιά θα κατόρθωνε να φτάσει στο Σύνταγμα;

Μπροστά σε τέτοιες εικόνες, τα όποια λόγια, μάλλον, περιττεύουν...

Το μόνο που απομένει είναι η δράση (αν και ποιος ξέρει, μπορεί το ελληνικό αστικό κράτος να καεί από μόνο του)...

Φωτιά στα μπαντζάκια μας...

Σε μία χώρα όπου έχουμε μάθει όχι να κοιτάμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος, αλλά να κοιτάμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη (κατά προτίμηση τον καθρέφτη του Cayenne) και να καίμε το δάσος, το μόνο επίκαιρο σχόλιο που περιγράφει την κωμικοτραγική κατάσταση είναι το εξής...

Πριν βιαστεί κανείς να μας κατηγορήσει για μαύρο χιούμορ, ας σκεφτεί πρώτα ο καθένας μας τις ευθύνες του...



Ας κοιτάξουμε προσεκτικά το μπουκαλάκι σύμβολο του αμερικάνικου τρόπου ζωής - το μπουκαλάκι της Coca-Cola - το οποίο ως Νεοέλληνες διστάζουμε να βάλουμε στον κώλο του, αλλά δεν έχουμε κανένα πρόβλημα όχι μόνο να το βάζουμε στο στόμα μας μα και καταμεσίς του δάσους (π.χ. στο όρος Μαίναλο πριν από λίγες μέρες...)

Στη χώρα του υπαρκτού σουρρεαλισμού...

Είχαμε σκοπό να αφοσιωθούμε με συνέπεια και επιμέλεια στις απαιτήσεις της θερινής ραστώνης... Επειδη, όμως, η χώρα διάγει στιγμές απείρου επαναστατικού κάλλους, έστω και σουρρεαλιστικού, δεν πρέπει να λείψει κανείς...
Ο Κώστας Γαβράς ζώντας τόσα χρόνια στο Παρίσι έχει πέσει θύμα της προπαγάνδας των κουτόφραγκων, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν ολάκερο τον κόσμο ότι η Πόλη του Φωτός είναι η γενέτειρα του σουρρεαλισμού. Ενδεχομένως να είναι έτσι τα πράγματα. Εντούτοις, επειδή σημασία έχει η πράξη και όχι η θεωρία, καλό είναι να θυμίσουμε ότι η Ελλάδα αναδεικνύεται σε χώρα όπου ο σουρρεαλισμός γίνεται πράξη. Ο Γαβράς μάλλον θα το έχει καταλάβει τώρα...


(Marcel Duchamp, Reproduction of L.H.O.O.Q.)

Σύμφωνα με δημοσίευμα, ο διευθυντής του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης, ο καθηγητής που αποφάσισε να λογοκρίνει τον Γαβρά, βραβεύτηκε με το "Αργυρό Μετάλλιο της Βουλής", για την προσφορά του στον ελληνικό πολιτισμό...

Θεωρούμε χρέος κάθε σκεπτόμενου πολίτη να καταγγείλει το γεγονός. Ο κ. Παντερμαλής, ο νέος Μεγάλος Ιεροεξεταστής, μετά από ό,τι έχει κάνει δεν μπορεί να αδικείται τόσο κατάφωρα από την ίδια τη Βουλή των Ελλήνων.

Εμείς το μόνο που έχουμε να πούμε είναι ότι θα είναι για πάντα...

ΧΡΥΣΟΣ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ!