Ο Φαύλος κύκλος της κοινωνικής κριτικής...

Με αφορμή το μείζον και κομβικό ζήτημα του "εθνικού διαζυγίου",

οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι για άλλη μια φορά αποδεικνύεται το πόσο ρηχή, επίπεδη, ανούσια και φτωχή υπήρξε η θεωρητική εκπαίδευση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου διδασκόμασταν και εξεταζόμασταν το μάθημα της Έκθεσης (για την τριτοβάθμια δε χρειάζεται να κάνουμε αναφορά, διότι εκεί δεν διδάσκουν απλώς την Έκθεση, αλλά την κάνουν πράξη με αποτέλεσμα να εκτίθενται γενικώς και συνεχώς...). Εν ολίγοις, για άλλη μια φορά μας είπαν ψέματα. 

Καθόμασταν και σπάγαμε το κεφάλι μας (αντί για το δικό τους), για να βρούμε τα βαθιά νοήματα που έκρυβαν φράσεις που έμειναν στην ιστορία, όπως του Σαμαράκη, του ιδρυτή ριζοσπαστικών θεσμών σα τη Βουλή των Εφήβων (του πιο kitsch διαγωνισμού έκθεσης στην ιστορία), που είχε πει ότι "ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές τους τόσο μακριά" και ύστερα να καταγράψουμε τις "δικές μας" απόψεις και τώρα διαπιστώνουμε ότι όλα ήταν μάταια...ότι η ζωή μας ξεπέρασε 

Πράγματι, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, όταν υπάρχουν πραγματικά προβλήματα οι άνθρωποι όχι μόνο έρχονται κοντά ασκώντας εντονότατη κριτική που προκαλεί ρήγματα στο υπάρχον κοινωνικό πεδίο αλλά επιπλέον δημιουργούνται νέοι κοινωνικοί δεσμοί... 

(Gossip by Norman Rockwell)

Περί Πραγματικότητας...

 Ένα χρόνο πριν το Μάη του '68 ο καταστασιακός Guy Debord στο έργο του Η Κοινωνία του Θεάματος προειδοποιούσε για την εξέλιξη του δυτικού πολιτισμού γράφοντας:

    "Άπασα η ζωή των κοινωνιών στις οποίες κυριαρχούν οι σύγχρονες συνθήκες παραγωγής προαγγέλλεται ως μία απέραντη συσσώρρευση θεαμάτων. Ό,τι υπήρξε άμεσο βίωμα έχει απομακρυνθεί σε μία αναπαράσταση". {1}

Και όλα έδειχναν ότι είχε απόλυτο δίκιο.

 Όλα έδειχναν ότι η το θέαμα είχε κατορθώσει να υπερισχύσει της ζωής, η αναπαράσταση του βιώματος, η φαινομενικότητα της πραγματικότητας...

 

  Ωστόσο, όταν όλος ο πλανήτης βρίσκεται υπό καπιταλιστική κατοχή, μια γωνιά ανυπό- τακτων δειγμάτων του homo sapiens αντιστέκεται ακόμη και θα αντιστέκεται για πάντα στους εισβολείς...

   Μία παρέα ηρώων προσπάθησε να δείξει στους κουτόφραγκους σαν τον Debord και στους κεφαλαιοκράτες όλου του κόσμου ότι εν τέλει δεν είχαν δίκιο. Ότι, στην πραγματικότητα

         

                                           Η ΖΩΗ ΚΛΕΒΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ!

    Δυστυχώς, ο καπιταλισμός και δη ο αμερικάνικος δεν το έβαλε κάτω και προσπάθησε να απαντήσει στο συντριπτικό πλήγμα που του κατάφεραν οι πολυμήχανοι - από τον καιρό του Οδυσσέα - Έλληνες...

   Δεν έχουμε την πολυτέλεια ούτε το χρόνο (ουσιαστικά βαριόμαστε) να εκθέσουμε τις πολύπλοκες, δαιδαλώδεις, πολυεπίπεδες και ασφαλώς αντιφατικές διεργασίες που έλαβαν χώρα στο καπιταλιστικό σύστημα και πιο συγκεκριμένα στην επικράτεια της υπερδύναμης, όμως είμαστε σε δυσάρεστη θέση να ανακοινώσουμε και να παραδεχθούμε την ήττα μας, καθώς εκεί τα πράγματα έχουν πάρει άλλη τροπή και όχι μόνο η ζωή δεν κλέβει την παράσταση όπως ελπίζαμε, αλλά η ζωή και τα προβλήματά της (οικονομική κρίση, ισλαμικός φονταμενταλισμός, κλίμα και άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες της πραγματικότητας) δεν βρίσκουν ώρα να προβληθούν...   

    Τελικά, τα reality δεν αποδείχθηκαν πιο πραγματικά από τη ζωή όπως θα ήθελε ο Debord, αλλά ο επαναστατικός λόγος δεν αντιλήφθηκε και δε σκέφθηκε στα σοβαρά τη σημασία και  τη λειτουργία της φαινομενικότητας:

       "Ό,τι ήταν στην αρχή φαινομενικότητα γίνεται στο τέλος, σχεδόν πάντα, ουσία και  ενεργεί σαν ουσία! Πόσο παράλογο είναι να πιστεύουμε ότι μπορούμε να εκμηδενίσουμε τον κόσμο που περνάει για ουσιαστικός, τη λεγόμενη 'πραγματικότητα', αρκεί να δείξουμε αυτή την προέλευση και αυτή τη νεφελώδη καλύπτρα της ψευδαίσθησης! Μπορούμε να εκμηδενίσουμε μόνο ως δημιουργοί. - Ας μην ξεχνάμε όμως και τούτο: για να δημιουργήσεις, μακροπρόθεσμα, καινούργια πράγματα, αρκεί να δημιουργήσεις καινούργια ονόματα, εκτιμήσεις και πιθανότητες". {2}                                       

{1}. Debord G., Η Κοινωνία του Θεάματος, μτφρ. Σύλβια, (Διεθνής Βιβλιοθήκη, 2000), παρ. 1.

{2}. Nietzsche F., Η Χαρούμενη Γνώση,  μτφρ. Λ. Τρουλινού, (Εξάντας, 1996), παρ. 58.

Περί εξέγερσης... (ΙΙ)

(του ανταποκριτή μας από τους χώρους δουλείας Marcel Proust)

Τα μεσάνυχτα της 22ας Δεκεμβρίου 2008, λίγες μόλις μέρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Κωνσταντίνα Κουνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ, την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι της μετά από άλλη μία ολιγόωρη και δημιουργική βάρδια. Σε αντίθεση με όσα ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξανδρου, η άνανδρη και τραμπούκικη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας δεν ξεσήκωσε, δυστυχώς, την ίδια θύελλα αντιδράσεων. Τα ΜΜΕ αποσιώπησαν το γεγονός και ο αριθμός των συμμετεχόντων στις πορείες συμπαράστασης ήταν πραγματικά απογοητευτικός. Ένα χρόνο μετά, και με την Κωνσταντίνα να βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο, με σοβαρότατα προβλήματα υγείας - όχι τόσο σοβαρά όσο του πρώην πρύτανη, Χ. Κίττα, αλλά αρκετά σοβαρά - λίγοι είναι αυτοί που σκέφτονται ακόμη το γεγονός.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε ένας μεγάλος αριθμός μαθητών και μαθητριών που ρωτήθηκαν σχετικά με τους λόγους που τους οδήγησαν στην ενεργότατη και μαζική συμμετοχή τους στην εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, "ο Αλέξανδρος ήταν ένας από εμάς". Τελικά, πόσο εύκολο είναι - όσο κι αν θέλουμε να διατηρούμε και να θρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι ασφαλώς και είναι πανεύκολο για εμάς - να υπερασπιστούμε και να ταυτιστούμε με μία μετανάστρια, με μία καθαρίστρια, με μία γυναίκα η οποία (ευτυχώς, για εκείνην) δεν είναι μία από εμάς και η οποία θα κατέβαινε στους δρόμους εάν η επίθεση αυτή είχε γίνει εναντίον μας; Πόσο εύκολο είναι να αποδομήσουμε τον τρόπο συγκρότησής μας ως υποκειμένων μέσα από τέτοιου τύπου δίπολα και να κατορθώσουμε να ταυτιστούμε με ό,τι μας έχουν μάθει ότι πρέπει να λογίζεται και να αντιμετωπίζεται ως το Άλλο; Πόσο εύκολο είναι, εν τέλει, να μην ξεχνάμε και να μη συγχωρούμε τη στιγμή ακριβώς που ο καπιταλισμός, με στολή Αι-Βασίλη, απαιτεί και έχει ανάγκη να σταματήσουμε να θυμόμαστε και να αρχίσουμε να ξοδεύουμε;
Θα φανεί τις επόμενες μέρες στους δρόμους...

Περί εξέγερσης...(Ι)

 Επειδή ως γενιά πιαστήκαμε στον ύπνο, καλό είναι να ξεκινήσει κάποτε - έστω και τώρα - μία συζήτηση ουσιαστική περί εξέγερσης και άλλων τινών, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την παθητικότητα της ονείρωξης προς την ενεργητικότητα των ονείρων...

 Διότι, μάλλον η πραγματικότητα επιβεβαίωσε - έστω και παραφρασμένη - τη λαϊκή σοφία:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ! 

Στη χώρα του υπαρκτού… σοσιαλισμού (ΙΙ)

(του ανταποκριτή μας από τα Εξάρχεια Marcel Proust)

Μπροστά στην εικόνα του τραμπούκου μπάτσου, αυτού του μάγκα με το δίκυκλο, που παρέσυρε και τραυμάτισε σοβαρά τρεις ανθρώπους, κατά τη διάρκεια της πορείας της Κυριακής, ένα χρόνο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, τα λόγια είναι περιττά…Και, η αποσιώπηση του συγκεκριμένου γεγονότος από τα Μ.Μ.Ε. σε συνδυασμό με την υπερπροβολή της απείρου κάλλους γελοιότητας του δήθεν τραυματισμού του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χ. Κίττα – για τον οποίο η ιατρική επιστήμη «αναγκάστηκε» να εφεύρει νέους ιατρικούς όρους και νέες παθολογικές διαταραχές (προληπτική εισαγωγή σε Μ.Ε.Θ., ήπια καρδιακή διαταραχή, ήπιες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κ.λπ. – ευτυχώς, που δεν τον εγχείρησαν προληπτικά, για να μας πείσουν ότι πρέπει να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο), είναι ενδεικτικές του γενικότερου κλίματος που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας. 
Η εικόνα των Εξαρχείων το βράδυ του Σαββάτου μιλούσε από μόνη της και προοιώνιζε, ως ένα βαθμό, τα όσα επρόκειτο να συμβούν την επόμενη ημέρα. Ολόκληρη η περιοχή ήταν αποκλεισμένη και αστυνομοκρατούμενη. Ο ξεκάθαρος πλέον στόχος του υπουργού να μας «προστατέψει» και να εξαλείψει κάθε μορφή αντίστασης και εξέγερσης μας υπενθυμίζεται εξάλλου καθημερινά με εφόδους σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια μεταναστών, με αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις, με ξυλοδαρμούς και κάθε μορφής τραμπουκισμούς, με την de facto καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την κατάλυση των ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων. Και, βέβαια, η κατάσταση συνεχίστηκε και σήμερα με τους μαζικούς ψεκασμούς, από τη μια, και με τον Πρύτανη του Ε.Μ.Π. να κάνει πλέον λόγο ανοιχτά για θέμα ασύλου, από την άλλη.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ανέδειξε, με τον ευκρινέστερο, ίσως, τρόπο, την έλλειψη κουλτούρας και την αδυναμία αξιοποίησης μίας από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας αυτής της χώρας, την ανικανότητα ενός ολόκληρου χώρου να εξαγάγει, έστω και κάποια, ουσιαστικά συμπεράσματα και να αφήσει το στίγμα της δικής του εξέγερσης, την ανεπάρκεια των υπαρχόντων μέσων και όπλων δράσης, το θλιβερό παράδοξο της τρομοκράτησης και της συντηρητικοποίησης μίας ολόκληρης κοινωνίας μετά τη δολοφονία ενός παιδιού από τη σφαίρα ενός φασιστοειδούς.
Για το λόγο αυτό, και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατέδειξε πως η εξέγερση δεν μπορεί να είναι «επετειακή» και προγραμματισμένη, πως δε διαφημίζεται και δεν οργανώνεται, πως έχει ως στόχο να ξαφνιάζει και να πιάνει στον ύπνο τις δυνάμεις καταστολής και τον κρατικό μηχανισμό και όχι να τους δίνει έναν ολόκληρο χρόνο να οργανωθούν, πως η εξέγερση αφορά το hic et nunc – το εδώ και τώρα – πως βρίσκεται σε κάθε στιγμή και αφορά την κάθε στιγμή, πως η δυναμική του ρομαντισμού και της φαντασίας της εξέγερσης μπορεί να αντιταχθεί στις σκληρότερες μορφές πειθάρχησης, ελέγχου και καταστολής.
Το σίγουρο είναι πως δε θα συγχωρήσουμε και δε ξεχάσουμε τη νύχτα της 06/12/2008, αλλά ούτε και τη νύχτα της 22/12/2008, ούτε τη νύχτα της 17/11/1985, ούτε το απόγευμα της 16/11/1980, ούτε τόσες άλλες ημέρες και νύχτες στυγνών δολοφονιών και ωμής κρατικής βίας. Η κάθε ημέρα και η κά-θε νύχτα ανήκει στον Αλέξη, στην Κωνσταντίνα, στο Μιχάλη, στη Σταματίνα, στον Ιάκωβο, σε κάθε εξεγερμένο και σε κάθε εξεγερμένη που δε τρομοκρατείται και εφευρίσκει διαρκώς νέα και αποτελεσματικότερα όπλα, νέες και αποτελεσματικότερες μορφές αντίστασης.

Ο Μίκης ξαναχτυπά...

Ο μέγας

Μίκης

ξαναχτύπησε...

(Βρείτε τις διαφορές μεταξύ των δύο φωτό και κερδίστε στον χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό μας πολλά και πλούσια δώρα...)

   Για να μην παρεξηγηθούμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα πολύ πιο μπροστά από τους επικριτές του και όντως εξέφραζε τη βούληση, το φρόνημα και την ψυχή της πλειονότητας του ελληνικού Λαού. Άλλωστε, η μεταπολιτευτική πορεία της πλειονότητας αυτού του λαού επιβεβαιώνει την ουσία του διλήμματος που έθεσε ο μέγας Μίκης:

"Καραμανλής ή Τάνκς" έψαλλε ο Μίκης

"Ν.Δ. ή ΠΑ.ΣΟ.Κ." απαντά χρόνια τώρα το κοινό, που στέκεται από κάτω, καθώς μπέρδεψε τον ήλιο της δικαιοσύνης με τον ήλιο τον πράσινο...

  Ίσως τώρα με τις επιστολές του προσπαθεί - όπως εξάλλου έκαναν και άλλοι που παρίσταναν τον Πλάτωνα λίγο πριν από αυτόν και έγραφαν επιστολές στο όνομά του - να μας ξαναδείξει το δρόμο...

Επιστολή 1:

"Λεβέντες μου σας καμαρώνω!

Είστε οι συνεχιστές του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου και του Άρη σε σύγχρονη εκδοχή.Και γι' αυτό η τελευταία ελπίδα του προδομένου λαού μας.

Με τη γενναία σας δημόσια αποκήρυξη μου, μου ανοίξατε τα μάτια.

Ομολογώ, έστω και καθυστερημένα, ότι υπήρξα ένας ελεεινός και σιχαμερός προδότης-συνεργάτης της χούντας και της αντιλαϊκής δεξιάς και τώρα μετανοιωμένος αποζητώ τη δίκαιη τιμωρία μου.

Το σπίτι μου βρίσκεται σε μικρή πάροδο της οδού Γαριβάλδη, στην Επιφανούς 1, και καθώς είμαι ξαπλωμένος έχω απέναντί μου την πλαγιά του Φιλοπάππου, απ' όπου σας είναι πανεύκολο να με κάψετε ζωντανό, για να με λυτρώσετε από τις τύψεις που με ζώνουν.

Προς τούτο, έχω ορθάνοιχτα τα παράθυρα μου για να σας διευκολύνω με κίνδυνο να πάθω γρίπη.

Όμως, ποιος λογαριάζει τέτοιες λεπτομέρειες όταν έχει να κάνει με terroristes-τιμωρούς όπως εσείς;

Je vous remercie

Υ.Γ. Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου..."

Και για τους δύσπιστους θυμίζουμε ότι μιλάμε πάντα με ντοκουμέντα...

Επιστολή 2:

«Αγαπητέ μου Αντώνη, Πανηγυρίζω κι εγώ μαζί σου την θριαμβευτική σου νίκη που ανοίγει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα μας!

Με αγάπη δικός σου Μίκης Θεοδωράκης, 30.ΧΙ.09

  Η απάντηση σε αυτές τις επιστολές έχει δοθεί προ πολλού. Μάλλον δεν ακούστηκε καθαρά και γι' αυτό την επαναλαμβάνουμε:

ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ, ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ!

   

Η δυνατότητα επιβίωσης...

(Στην κ. Κική, γιατί το Ευαγγέλιό της ήταν η Ζωή...)

Όταν διακοπεί βίαια και απότομα η δυνατότητά μας να συνεχίσουμε αυτό που λέγεται ζωή, δηλαδή όταν διακοπεί το παιχνίδι μας με το θάνατο, τότε αντιλαμβανόμαστε εξίσου βίαια και απότομα ότι η μόνη πραγματική δυνατότητα επιβίωσης είναι η φιλία... Μόνο μέσω των ανθρώπινων δεσμών μπορούμε να σπάσουμε τα δεσμά του απάνθρωπου και να νικήσουμε το φόβο...

      "Αλλά σωπαίνω. Αισθάνομαι κάτι να πλησιάζει. Αλλοίμονο το αισθάνομαι να 'ναι φοβερό κι έτσι ανεξήγητα και σκοτεινά θα με χτυπήσει. Εύχομαι να 'ναι θάνατος κι όχι άλλο φοβερώτερο". 

                                                                                                                          Γ. Χειμωνάς

Στη χώρα του υπαρκτού Σοσιαλισμού (Ι)...

(του ανταποκριτή μας από την πορεία του Πολυτεχνείου Marcel Proust)


Όποιος συμμετείχε στην χθεσινή πορεία για τον εορτασμό της 36ης επετείου του Πολυτεχνείου, εντυπωσιάστηκε, αναμφίβολα, από δύο βασικά της χαρακτηριστικά.
Το πρώτο ήταν η συγκλονιστική συμμετοχή του κόσμου. Όσο κι αν προσπαθούν, εδώ και περίπου ενάμιση μήνα, οι "σοσιαλιστικές" πλέον - ναι, είναι γεγονός, η δεξιά έφυγε, το θέμα, βέβαια, είναι ποιος ακριβώς ήρθε - δυνάμεις καταστολής να μας τρομοκρατήσουν, με καθημερινές περιπολίες, με καθημερινές προσαγωγές, με καθημερινούς ξυλοδαρμούς, με την ποινικοποίηση μίας εκ των ιστορικότερων και ομορφότερων περιοχών της Αθήνας, δεν τα κατάφεραν. Ο κόσμος δε φοβήθηκε και δε δείλιασε, επέλεξε να τιμήσει την εξέγερση του Πολυτεχνείου και να δώσει ένα ιδιαίτερα δυναμικό παρόν, βροντοφώναξε πως η αλλαγή των κυβερνήσεων δε συνεπάγεται και αλλαγή των κυρίαρχων πολιτικών και πως τελικά η χούντα δεν τελείωσε το '73.



Και, το δεύτερο, εξίσου εντυπωσιακό, στοιχείο ήταν η απόλυτα "διακριτική" παρουσία των δυνάμεων καταστολής. Ακολουθώντας τις εντολές του υπεύθυνου για την προστασία των πολιτών - δε θέλουμε να φανταστούμε τι θα συμβεί την ημέρα που θα πάψει να μας προστατεύει - κ. Χρυσοχοίδη, δεν προκάλεσαν και δεν προέβησαν σε απρόκλητες επιθέσεις. Να υποθέσουμε ότι η μη διακριτική παρουσία τους θα συνίστατο στο να βρίσκονται μέσα στα blocks των διαδηλωτών; Και, οι απρόκλητες επιθέσεις θα συνίσταντο στο να πυροβολούν εν ψυχρώ και όσους/ες δεν κυκλοφορούν στην περιοχή των Εξάρχειων;



Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ποια μπορεί να είναι η απάντησή μας; Πορείες σαν τη χθεσινή απέδειξαν ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο κόσμος μπορεί και θέλει να απαντήσει δυναμικά, μπορεί και θέλει να ξεσηκωθεί, μπορεί και θέλει να εκδηλώσει την έντονη αντίθεσή του σε όσα τον πνίγουν. Μπορεί τα υποκείμενα και τα αντικείμενα, οι μορφές, τα όπλα της εξέγερσης να έχουν μετασχηματιστεί, υπάρχει, όμως, διαρκώς η δυνατότητα συγκρότησης νέων τρόπων και διόδων εξεγερτικής δράσης.

Και, για όλους αυτούς που νομίζουν ότι οι πράσινες/μπλε/κουστουμαρισμένες στολές τους - δε συγκαταλέγονται στις κατασταλτικές δυνάμεις μονάχα τα ένστολα τετράποδα που έχουν κατακλύσει τους δρόμους, υπάρχουν τετράποδα σε γραφεία με πολύ πιο ύπουλο και πολύ πιο επικίνδυνο ρόλο - θα μας κάνουν να σωπάσουμε, ας έχουν στο μυαλό τους ότι...

Το Όχι του '40...

Αν κάνουμε τον κόπο να θυμηθούμε την Ιστορία, τότε πρέπει απαραίτητα να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας το γεγονός ότι το ΌΧΙ του '40 το είπε πρώτα ένας φασίστας...

Μετά ακολούθησε σύσσωμος ο ελληνικός λαός...

Ας είμαστε, όμως, καχύποπτοι όταν έχουμε να κάνουμε με το σώμα. Σύσσωμος; Είναι τυχαία η εμφάνιση των μαυραγοριτών κατά την κατοχή; Είναι τυχαίο ότι ακολούθησε εμφύλιος;
Μόνο όταν αντιμετωπίζουμε την ιστορία υπό την προοπτική των μεγάλων ανδρών και των μεγάλων γεγονότων δυσκολευόμαστε να διακρίνουμε τις ιδιαίτερες τάσεις και δυνάμεις που δρουν στο εσωτερικό των σωμάτων και των κοινωνιών και επαναπαυόμαστε στην ανάγνωση και τη θέα της δράσης των ηρώων.

Αν όμως δεν αντιμετωπίζουμε την ιστορία ως τη σκηνή εμφάνισης των κάθε λογής ηρώων, τότε ίσως δούμε ότι δυνατότητες για δράση πέρα και πάνω από ηρωισμούς έχουμε καθημερινά. Δεν αρκεί ένα ΌΧΙ ειπωμένο από έναν φασίστα το 1940, για να μας απαλλάξει μια για πάντα από τον φασισμό, διότι η ιστορία συνεχίζεται. Το ίδιο και οι κίνδυνοί της...

Αλήθεια, αντί να εορτάζουμε το ΌΧΙ στον φασισμό με φασιστικό τρόπο, δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε;

Περί εκλογών (ΙΙ)...

Για όσους ακόμα πιστεύουν ότι ο διάλογος είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας και ότι σε λίγες ημέρες θα έχουμε τη γιορτή της, διότι θα εκφράσει ο λαός ελεύθερα τη γνώμη του, ας τολμήσουμε να σκεφθούμε πάνω στη "γλώσσα", στη "λογική", στη "συνείδηση" και στην "επικοινωνία", δηλαδή, σε όλες τις αρετές που ισχυρίζεται ότι διαθέτει ο homo sapiens και τις οποίες ισχυρίζεται ότι προάγει η αστική δημοκρατία λειτουργώντας μέσω της δυναμικής τους...

Ας θυμηθούμε - για άλλη μία φορά - τον Nietzsche: 

"η συνείδηση γενικά αναπτύχθηκε μόνο κάτω από την πίεση της ανάγκης για επικοινωνία. (...) η συνειδητή σκέψη παίρνει τη μορφή λέξεων, δηλαδή σημείων επικοινωνίας, και το γεγονός αυτό αποκαλύπτει την καταγωγή της συνείδησης. Με λίγα λόγια, η ανάπτυξη της γλώσσας και η ανάπτυξη της συνείδησης (όχι του λογικού, αλλά του τρόπου με τον οποίο γίνεται συνειδητό το λογικό) πάνε χέρι-χέρι. Η συνειδητοποίηση των αισθητηριακών μας εντυπώσεών μας, η ικανότητα μας να τις σταθεροποιούμε και να τις βγάζουμε έξω από μας, μεγαλώναν σε αναλογία με την ανάγκη μας να τις ανακοινώσουμε σε άλλους μέσω σημείων". {1}.

Επειδή, λοιπόν, η σύγχρονη αστική δημοκρατία έχει κατανοήσει ότι δε λειτουργεί μέσω διαλόγου, αλλά μέσω του κώδικα της επικοινωνίας και του θεάματος, καλό είναι, αν θέλουμε, να πλησιάσουμε όσο γίνεται πιο κοντά σε αυτό που θέλουν να μας πουν να μη δίνουμε σημασία στο στημένο πλαίσιο διαλόγου (debate) μεταξύ των πολιτικών αρχηγών, αλλά στον κώδικα επικοινωνίας (διαφημίσεις) των κομμάτων...

Τι σημεία επικοινωνίας μας εκπέμπουν; Αν δούμε προσεκτικά τη διαφήμιση της ΝΔ, θα καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε έναν Ηγέτη. Αν ακολούθως δούμε εξίσου προσεκτικά τη διαφήμιση του ΠΑΣΟΚ, θα καταλάβουμε ότι χρειαζόμαστε ένα Κράτος. Αν τώρα αποφασίσουμε να τα συνδυάσουμε, για να μην μείνει κανείς παραπονεμένος και για να είμαστε σίγουρα με τον νικητή, καλό είναι να γνωρίζουμε ότι αυτό που μας προτείνεται ως λύση έχει ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία:

Εθνικο-σοσιαλισμός!

Γιατί όχι; Έχει να προτείνει κανείς κάτι καλύτερο; Έχει επινοήσει κανείς καινούργια σημεία επικοινωνίας;

Αν όχι, τουλάχιστον ας αντιστρέψει τα ήδη υπάρχοντα. Όπως έλεγε και ο Μάο, "αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν" (έστω και στον ίδιο φάκελο, έστω και στην ίδια κάλπη)

{1}.Nietzsche F., Η Χαρούμενη Γνώση, παρ. 354, μτφρ. Λ. Τρουλινού, (Εξάντας, 1996).