οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι για άλλη μια φορά αποδεικνύεται το πόσο ρηχή, επίπεδη, ανούσια και φτωχή υπήρξε η θεωρητική εκπαίδευση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου διδασκόμασταν και εξεταζόμασταν το μάθημα της Έκθεσης (για την τριτοβάθμια δε χρειάζεται να κάνουμε αναφορά, διότι εκεί δεν διδάσκουν απλώς την Έκθεση, αλλά την κάνουν πράξη με αποτέλεσμα να εκτίθενται γενικώς και συνεχώς...). Εν ολίγοις, για άλλη μια φορά μας είπαν ψέματα.
Καθόμασταν και σπάγαμε το κεφάλι μας (αντί για το δικό τους), για να βρούμε τα βαθιά νοήματα που έκρυβαν φράσεις που έμειναν στην ιστορία, όπως του Σαμαράκη, του ιδρυτή ριζοσπαστικών θεσμών σα τη Βουλή των Εφήβων (του πιο kitsch διαγωνισμού έκθεσης στην ιστορία), που είχε πει ότι "ποτέ άλλοτε οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές τους τόσο μακριά" και ύστερα να καταγράψουμε τις "δικές μας" απόψεις και τώρα διαπιστώνουμε ότι όλα ήταν μάταια...ότι η ζωή μας ξεπέρασε
Πράγματι, αν παρατηρήσουμε προσεκτικά, όταν υπάρχουν πραγματικά προβλήματα οι άνθρωποι όχι μόνο έρχονται κοντά ασκώντας εντονότατη κριτική που προκαλεί ρήγματα στο υπάρχον κοινωνικό πεδίο αλλά επιπλέον δημιουργούνται νέοι κοινωνικοί δεσμοί...
(Gossip by Norman Rockwell)
