Περί εξέγερσης... (ΙΙ)

(του ανταποκριτή μας από τους χώρους δουλείας Marcel Proust)

Τα μεσάνυχτα της 22ας Δεκεμβρίου 2008, λίγες μόλις μέρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Κωνσταντίνα Κουνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ, την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι της μετά από άλλη μία ολιγόωρη και δημιουργική βάρδια. Σε αντίθεση με όσα ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξανδρου, η άνανδρη και τραμπούκικη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας δεν ξεσήκωσε, δυστυχώς, την ίδια θύελλα αντιδράσεων. Τα ΜΜΕ αποσιώπησαν το γεγονός και ο αριθμός των συμμετεχόντων στις πορείες συμπαράστασης ήταν πραγματικά απογοητευτικός. Ένα χρόνο μετά, και με την Κωνσταντίνα να βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο, με σοβαρότατα προβλήματα υγείας - όχι τόσο σοβαρά όσο του πρώην πρύτανη, Χ. Κίττα, αλλά αρκετά σοβαρά - λίγοι είναι αυτοί που σκέφτονται ακόμη το γεγονός.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε ένας μεγάλος αριθμός μαθητών και μαθητριών που ρωτήθηκαν σχετικά με τους λόγους που τους οδήγησαν στην ενεργότατη και μαζική συμμετοχή τους στην εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, "ο Αλέξανδρος ήταν ένας από εμάς". Τελικά, πόσο εύκολο είναι - όσο κι αν θέλουμε να διατηρούμε και να θρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι ασφαλώς και είναι πανεύκολο για εμάς - να υπερασπιστούμε και να ταυτιστούμε με μία μετανάστρια, με μία καθαρίστρια, με μία γυναίκα η οποία (ευτυχώς, για εκείνην) δεν είναι μία από εμάς και η οποία θα κατέβαινε στους δρόμους εάν η επίθεση αυτή είχε γίνει εναντίον μας; Πόσο εύκολο είναι να αποδομήσουμε τον τρόπο συγκρότησής μας ως υποκειμένων μέσα από τέτοιου τύπου δίπολα και να κατορθώσουμε να ταυτιστούμε με ό,τι μας έχουν μάθει ότι πρέπει να λογίζεται και να αντιμετωπίζεται ως το Άλλο; Πόσο εύκολο είναι, εν τέλει, να μην ξεχνάμε και να μη συγχωρούμε τη στιγμή ακριβώς που ο καπιταλισμός, με στολή Αι-Βασίλη, απαιτεί και έχει ανάγκη να σταματήσουμε να θυμόμαστε και να αρχίσουμε να ξοδεύουμε;
Θα φανεί τις επόμενες μέρες στους δρόμους...

Περί εξέγερσης...(Ι)

 Επειδή ως γενιά πιαστήκαμε στον ύπνο, καλό είναι να ξεκινήσει κάποτε - έστω και τώρα - μία συζήτηση ουσιαστική περί εξέγερσης και άλλων τινών, αν θέλουμε να ξεφύγουμε από την παθητικότητα της ονείρωξης προς την ενεργητικότητα των ονείρων...

 Διότι, μάλλον η πραγματικότητα επιβεβαίωσε - έστω και παραφρασμένη - τη λαϊκή σοφία:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ! 

Στη χώρα του υπαρκτού… σοσιαλισμού (ΙΙ)

(του ανταποκριτή μας από τα Εξάρχεια Marcel Proust)

Μπροστά στην εικόνα του τραμπούκου μπάτσου, αυτού του μάγκα με το δίκυκλο, που παρέσυρε και τραυμάτισε σοβαρά τρεις ανθρώπους, κατά τη διάρκεια της πορείας της Κυριακής, ένα χρόνο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, τα λόγια είναι περιττά…Και, η αποσιώπηση του συγκεκριμένου γεγονότος από τα Μ.Μ.Ε. σε συνδυασμό με την υπερπροβολή της απείρου κάλλους γελοιότητας του δήθεν τραυματισμού του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χ. Κίττα – για τον οποίο η ιατρική επιστήμη «αναγκάστηκε» να εφεύρει νέους ιατρικούς όρους και νέες παθολογικές διαταραχές (προληπτική εισαγωγή σε Μ.Ε.Θ., ήπια καρδιακή διαταραχή, ήπιες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κ.λπ. – ευτυχώς, που δεν τον εγχείρησαν προληπτικά, για να μας πείσουν ότι πρέπει να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο), είναι ενδεικτικές του γενικότερου κλίματος που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας. 
Η εικόνα των Εξαρχείων το βράδυ του Σαββάτου μιλούσε από μόνη της και προοιώνιζε, ως ένα βαθμό, τα όσα επρόκειτο να συμβούν την επόμενη ημέρα. Ολόκληρη η περιοχή ήταν αποκλεισμένη και αστυνομοκρατούμενη. Ο ξεκάθαρος πλέον στόχος του υπουργού να μας «προστατέψει» και να εξαλείψει κάθε μορφή αντίστασης και εξέγερσης μας υπενθυμίζεται εξάλλου καθημερινά με εφόδους σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια μεταναστών, με αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις, με ξυλοδαρμούς και κάθε μορφής τραμπουκισμούς, με την de facto καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την κατάλυση των ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων. Και, βέβαια, η κατάσταση συνεχίστηκε και σήμερα με τους μαζικούς ψεκασμούς, από τη μια, και με τον Πρύτανη του Ε.Μ.Π. να κάνει πλέον λόγο ανοιχτά για θέμα ασύλου, από την άλλη.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ανέδειξε, με τον ευκρινέστερο, ίσως, τρόπο, την έλλειψη κουλτούρας και την αδυναμία αξιοποίησης μίας από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας αυτής της χώρας, την ανικανότητα ενός ολόκληρου χώρου να εξαγάγει, έστω και κάποια, ουσιαστικά συμπεράσματα και να αφήσει το στίγμα της δικής του εξέγερσης, την ανεπάρκεια των υπαρχόντων μέσων και όπλων δράσης, το θλιβερό παράδοξο της τρομοκράτησης και της συντηρητικοποίησης μίας ολόκληρης κοινωνίας μετά τη δολοφονία ενός παιδιού από τη σφαίρα ενός φασιστοειδούς.
Για το λόγο αυτό, και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατέδειξε πως η εξέγερση δεν μπορεί να είναι «επετειακή» και προγραμματισμένη, πως δε διαφημίζεται και δεν οργανώνεται, πως έχει ως στόχο να ξαφνιάζει και να πιάνει στον ύπνο τις δυνάμεις καταστολής και τον κρατικό μηχανισμό και όχι να τους δίνει έναν ολόκληρο χρόνο να οργανωθούν, πως η εξέγερση αφορά το hic et nunc – το εδώ και τώρα – πως βρίσκεται σε κάθε στιγμή και αφορά την κάθε στιγμή, πως η δυναμική του ρομαντισμού και της φαντασίας της εξέγερσης μπορεί να αντιταχθεί στις σκληρότερες μορφές πειθάρχησης, ελέγχου και καταστολής.
Το σίγουρο είναι πως δε θα συγχωρήσουμε και δε ξεχάσουμε τη νύχτα της 06/12/2008, αλλά ούτε και τη νύχτα της 22/12/2008, ούτε τη νύχτα της 17/11/1985, ούτε το απόγευμα της 16/11/1980, ούτε τόσες άλλες ημέρες και νύχτες στυγνών δολοφονιών και ωμής κρατικής βίας. Η κάθε ημέρα και η κά-θε νύχτα ανήκει στον Αλέξη, στην Κωνσταντίνα, στο Μιχάλη, στη Σταματίνα, στον Ιάκωβο, σε κάθε εξεγερμένο και σε κάθε εξεγερμένη που δε τρομοκρατείται και εφευρίσκει διαρκώς νέα και αποτελεσματικότερα όπλα, νέες και αποτελεσματικότερες μορφές αντίστασης.

Ο Μίκης ξαναχτυπά...

Ο μέγας

Μίκης

ξαναχτύπησε...

(Βρείτε τις διαφορές μεταξύ των δύο φωτό και κερδίστε στον χριστουγεννιάτικο διαγωνισμό μας πολλά και πλούσια δώρα...)

   Για να μην παρεξηγηθούμε, ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα πολύ πιο μπροστά από τους επικριτές του και όντως εξέφραζε τη βούληση, το φρόνημα και την ψυχή της πλειονότητας του ελληνικού Λαού. Άλλωστε, η μεταπολιτευτική πορεία της πλειονότητας αυτού του λαού επιβεβαιώνει την ουσία του διλήμματος που έθεσε ο μέγας Μίκης:

"Καραμανλής ή Τάνκς" έψαλλε ο Μίκης

"Ν.Δ. ή ΠΑ.ΣΟ.Κ." απαντά χρόνια τώρα το κοινό, που στέκεται από κάτω, καθώς μπέρδεψε τον ήλιο της δικαιοσύνης με τον ήλιο τον πράσινο...

  Ίσως τώρα με τις επιστολές του προσπαθεί - όπως εξάλλου έκαναν και άλλοι που παρίσταναν τον Πλάτωνα λίγο πριν από αυτόν και έγραφαν επιστολές στο όνομά του - να μας ξαναδείξει το δρόμο...

Επιστολή 1:

"Λεβέντες μου σας καμαρώνω!

Είστε οι συνεχιστές του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου και του Άρη σε σύγχρονη εκδοχή.Και γι' αυτό η τελευταία ελπίδα του προδομένου λαού μας.

Με τη γενναία σας δημόσια αποκήρυξη μου, μου ανοίξατε τα μάτια.

Ομολογώ, έστω και καθυστερημένα, ότι υπήρξα ένας ελεεινός και σιχαμερός προδότης-συνεργάτης της χούντας και της αντιλαϊκής δεξιάς και τώρα μετανοιωμένος αποζητώ τη δίκαιη τιμωρία μου.

Το σπίτι μου βρίσκεται σε μικρή πάροδο της οδού Γαριβάλδη, στην Επιφανούς 1, και καθώς είμαι ξαπλωμένος έχω απέναντί μου την πλαγιά του Φιλοπάππου, απ' όπου σας είναι πανεύκολο να με κάψετε ζωντανό, για να με λυτρώσετε από τις τύψεις που με ζώνουν.

Προς τούτο, έχω ορθάνοιχτα τα παράθυρα μου για να σας διευκολύνω με κίνδυνο να πάθω γρίπη.

Όμως, ποιος λογαριάζει τέτοιες λεπτομέρειες όταν έχει να κάνει με terroristes-τιμωρούς όπως εσείς;

Je vous remercie

Υ.Γ. Καημένε Παπαδόπουλε, πού είσαι να καμαρώσεις τη σπορά σου..."

Και για τους δύσπιστους θυμίζουμε ότι μιλάμε πάντα με ντοκουμέντα...

Επιστολή 2:

«Αγαπητέ μου Αντώνη, Πανηγυρίζω κι εγώ μαζί σου την θριαμβευτική σου νίκη που ανοίγει μια νέα προοπτική για την Ελλάδα μας!

Με αγάπη δικός σου Μίκης Θεοδωράκης, 30.ΧΙ.09

  Η απάντηση σε αυτές τις επιστολές έχει δοθεί προ πολλού. Μάλλον δεν ακούστηκε καθαρά και γι' αυτό την επαναλαμβάνουμε:

ΔΕ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ, ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ!