(του ανταποκριτή μας από τις στάχτες Marcel Proust)
Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς μπροστά στο θέαμα της πύρινης κόλασης που βιώνει η Αττική για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα; Οδύνη για την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, τρόμος για το ζοφερότατο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, οργή για ένα Κράτος το οποίο απλώς παρακολουθεί τα γεγονότα, αδυνατεί να συντονίσει και να οργανώσει την αντιμετώπιση μίας ακόμη κρίσης και θεωρεί ότι ο κυριότερος ένοχος είναι και πάλι ο "στρατηγός άνεμος" - τιμή και δόξα στο Βύρωνα Πολύδωρα που πριν από δύο χρόνια, σαν άλλος επιθεωρητής Κλουζώ, είχε ανακαλύψει τον εμπρηστή της γης της Ηλείας. Ευτυχώς, τουλάχιστον, αυτή τη φορά οι κουκουνάρες την γλίτωσαν...
Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς μπροστά στο θέαμα της πύρινης κόλασης που βιώνει η Αττική για τέταρτη συνεχόμενη ημέρα; Οδύνη για την ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή, τρόμος για το ζοφερότατο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, οργή για ένα Κράτος το οποίο απλώς παρακολουθεί τα γεγονότα, αδυνατεί να συντονίσει και να οργανώσει την αντιμετώπιση μίας ακόμη κρίσης και θεωρεί ότι ο κυριότερος ένοχος είναι και πάλι ο "στρατηγός άνεμος" - τιμή και δόξα στο Βύρωνα Πολύδωρα που πριν από δύο χρόνια, σαν άλλος επιθεωρητής Κλουζώ, είχε ανακαλύψει τον εμπρηστή της γης της Ηλείας. Ευτυχώς, τουλάχιστον, αυτή τη φορά οι κουκουνάρες την γλίτωσαν...
Μέσα σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς από τη μία πλευρά μπροστά στο θέαμα των άρτια εξοπλισμένων και οπλισμένων δυνάμεων καταστολής - διότι είναι ευρέως γνωστό το πόσο επικίνδυνοι είναι οι φοιτητές και οι λοιπές αγωνιζόμενες κοινωνικές δυνάμεις - και από την άλλη μπροστά στο θέαμα των ελλιπώς εξοπλισμένων πυροσβεστών - μήπως, τελικά, τα κάθε είδους μαντηλάκια είναι αποτελεσματικότερα από τις αντιασφυξιογόνες μάσκες και δεν το γνωρίζαμε;
Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς για ένα Κράτος που πριν από μερικούς μήνες αποφάσισε να προμηθευτεί υδροφόρα οχήματα για την αντιμετώπιση των διαδηλωτών, αλλά όχι για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών;
Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς για την τραγική ολιγωρία, την παροιμιώδη ανικανότητα και, εν τέλει, τη χαρακτηριστική αδιαφορία ενός Κράτους που δεν μπόρεσε να ελέγξει μία πυρκαγιά που ξεκίνησε για προφανέστατους λόγους από το Γραμματικό και που, αν δεν είχαμε την τραγική ...τύχη η Αθήνα - σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαικές πόλεις - να έχει καταντήσει, ή, ορθότερα, να την έχουμε καταντήσει, μία τσιμεντούπολη με ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου, η φωτιά θα κατόρθωνε να φτάσει στο Σύνταγμα;
Μπροστά σε τέτοιες εικόνες, τα όποια λόγια, μάλλον, περιττεύουν...
Τι μπορεί να πει, άραγε, κανείς για την τραγική ολιγωρία, την παροιμιώδη ανικανότητα και, εν τέλει, τη χαρακτηριστική αδιαφορία ενός Κράτους που δεν μπόρεσε να ελέγξει μία πυρκαγιά που ξεκίνησε για προφανέστατους λόγους από το Γραμματικό και που, αν δεν είχαμε την τραγική ...τύχη η Αθήνα - σε αντίθεση με τις περισσότερες ευρωπαικές πόλεις - να έχει καταντήσει, ή, ορθότερα, να την έχουμε καταντήσει, μία τσιμεντούπολη με ελάχιστους πνεύμονες πρασίνου, η φωτιά θα κατόρθωνε να φτάσει στο Σύνταγμα;
Μπροστά σε τέτοιες εικόνες, τα όποια λόγια, μάλλον, περιττεύουν...
Το μόνο που απομένει είναι η δράση (αν και ποιος ξέρει, μπορεί το ελληνικό αστικό κράτος να καεί από μόνο του)...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου