Αυτό δεν είναι blog... Ακολουθώντας την παιγνιώδη κίνηση του πινέλου του Magritte (το οποίο αφού ζωγράφισε μία πίπα έσπευσε να γράψει από κάτω ότι "αυτό δεν είναι μία πίπα" ή αφού πρώτα έγραψε ότι "αυτό δεν είναι μία πίπα" ύστερα ζωγράφισε μία από πάνω) οφείλουμε να τηρήσουμε τις αποστάσεις με σκοπό όχι να τις καταργήσουμε, αλλά να τις χαρτογραφήσουμε... Αν το blog προϋποθέτει έναν ή περισσότερους συγγραφείς, οι οποίοι, ασφαλώς, εκφράζονται δια της γραφής (συχνής ή όχι, ποιοτικής ή μη, δεν έχει σημασία σε μία εποχή όπου οι "συγγραφείς" είναι περισσότεροι από τους "αναγνώστες") εμείς φιλοδοξούμε να προκαλέσουμε "στήνοντας" ένα blog το οποίο δεν προϋποθέτει κάποιον ή κάποιους έτοιμο ή έτοιμους να αποδείξουν με προθυμία και διάθεση ότι έχουν λόγο, ότι κάτι έχουν να πουν και ως εκ τούτου, στην περίπτωση του blog κάτι να γράψουν...
Αντίθετα, για εμάς, η ίδια η γραφή είναι το πρόβλημα. Όλοι οι "συγγραφείς" αυτήν αναζητούν και με τις απαιτήσεις της αναμετρώνται (παρά την προειδοποίηση του Deleuze ότι "με το να γράφει κανείς είναι να γίνεται κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας" {1}). Όμως, ο Δυτικός Πολιτισμός μάς έχει μάθει να βλέπουμε τη γραφή ως προϊόν εμπνεύσεως και, ασφαλώς, ως καρπό δημιουργίας (οπότε καθίσταται εξόχως ειρωνικό το γεγονός ότι στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού η παγκόσμια αγορά της εκπαίδευσης βρίθει σεμιναρίων "δημιουργικής γραφής" σαν να είναι η γραφή - και μάλιστα η γραφή ιδωμένη ως δημιουργία και τέχνη - κάτι που διδάσκεται και, κατά συνέπεια, κάτι που υπακούει σε κανόνα) ... Εμείς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε καμία τέτοιου είδους φιλοδοξία... Δεν ταυτίζουμε τη δημιουργία και την τέχνη - στην εποχή της μηχανικής και τεχνολογικής της αναπαραγωγής - με το Πρωτότυπο...Ζηλεύοντας τη μοίρα των δύο αφελών (;) ηρώων του Flaubert, του Bouvard και του Pécuchet, αντί να αναζητούμε τρόπους γραφής, αναζητούμε τρόπους αντιγραφής...Αν και ζούμε στην εποχή του copy-paste και του copyright παραμένουμε κατά βάθος παραδοσιακοί και πιστά ακολουθούμε αυτό που μας έμαθαν οι γονείς μας: τα αγαθά copies κτώνται. Η γνώση - ίσως αντίθετα απ' ό,τι μάθαμε - πηγάζει από την αντιγραφή. Ίσως, άλλωστε, να μην ήταν ποτέ τίποτε άλλο από αντιγραφή και επανάληψη - μία επανάληψη που ωστόσο γεννά διαφορά, όπως η ερωτική πράξη που όσες φορές και να επαναληφθεί γεννά κάτι διαφορετικό (εξάλλου, μάλλον πιο δύσκολο είναι να την επαναλάβεις από το να την αρχίσεις...)
Τέλος, κλείνοντας αυτό το εισαγωγικό (;) κομμάτι, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε όσους επιθυμούν να διαβάζουν τα αντίγραφα και δεν στέκονται στις Γραφές. Η αντιγραφή είναι ακόμα πιο απαιτητική ως προς το επίπεδο της σχολαστικότητας και της ακρίβειας σε σχέση με τη γραφή. Τα λάθη που προκαλούν το πιο ηχηρό και το πιο πηγαίο γέλιο είναι - συνήθως - τα λάθη που προέρχονται από τη διαδικασία της αντιγραφής και όχι της γραφής. Συνεπώς, για να προλάβουμε τυχόν παρεξηγήσεις, ας υπενθυμίσουμε τον Nietzsche: "Ασφαλώς, για να ασκήσουμε κατ' αυτόν τον τρόπο την ανάγνωση ως τέχνη , χρειάζεται πριν απ' όλα ένα πράγμα το οποίο έχουμε ξεμάθει περισσότερο στις μέρες μας - και γι' αυτό το λόγο θα περάσει πολύς καιρός για να γίνουν "αναγνώσιμα" τα γραπτά μου - ένα πράγμα για το οποίο πρέπει κανείς να είναι εν πάσει περιπτώσει αγελάδα και όχι "μοντέρνος" άνθρωπος: ο μηρυκασμός... " {2}, για να θυμηθούμε ότι πρέπει πρώτα να μάθουμε να διαβάζουμε καλά για να γράφουμε καλά... Ο τίτλος του "blog" διαβάζεται, λοιπόν, "Anti-graphe" και όχι "Antigraphe". Παραφράζοντας - ή μάλλον παραγράφοντας τον Foucault - ρωτάμε με τη σειρά μας "τι είναι η σημερινή φιλοσοφία - θέλουμε να πούμε: η σημερινή φιλοσοφική δραστηριότητα - αν όχι η κριτική εργασία της γραφής πάνω στη γραφή;". Άλλο αντι-γραφή και άλλο αντιγραφή. Το σημείο που αποκαλείται "ενωτικό" (-), όσο και αν φαίνεται παράδοξο, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά...
{1}. Deleuze G., Λογοτεχνία και Ζωή, μτφρ. Θ. Χιώτης, στο Ποίηση, τχ. 27 (Άνοιξη-Καλοκαίρι, 2006), σ. 230.
{2}. Nietzsche F., Η Γενεαλογία της Ηθικής, Πρόλογος 7, μτφρ. Ζ. Σαρίκας, (Νησίδες, 2001).
Αντίθετα, για εμάς, η ίδια η γραφή είναι το πρόβλημα. Όλοι οι "συγγραφείς" αυτήν αναζητούν και με τις απαιτήσεις της αναμετρώνται (παρά την προειδοποίηση του Deleuze ότι "με το να γράφει κανείς είναι να γίνεται κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας" {1}). Όμως, ο Δυτικός Πολιτισμός μάς έχει μάθει να βλέπουμε τη γραφή ως προϊόν εμπνεύσεως και, ασφαλώς, ως καρπό δημιουργίας (οπότε καθίσταται εξόχως ειρωνικό το γεγονός ότι στην εποχή του ύστερου καπιταλισμού η παγκόσμια αγορά της εκπαίδευσης βρίθει σεμιναρίων "δημιουργικής γραφής" σαν να είναι η γραφή - και μάλιστα η γραφή ιδωμένη ως δημιουργία και τέχνη - κάτι που διδάσκεται και, κατά συνέπεια, κάτι που υπακούει σε κανόνα) ... Εμείς οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι δεν έχουμε καμία τέτοιου είδους φιλοδοξία... Δεν ταυτίζουμε τη δημιουργία και την τέχνη - στην εποχή της μηχανικής και τεχνολογικής της αναπαραγωγής - με το Πρωτότυπο...Ζηλεύοντας τη μοίρα των δύο αφελών (;) ηρώων του Flaubert, του Bouvard και του Pécuchet, αντί να αναζητούμε τρόπους γραφής, αναζητούμε τρόπους αντιγραφής...Αν και ζούμε στην εποχή του copy-paste και του copyright παραμένουμε κατά βάθος παραδοσιακοί και πιστά ακολουθούμε αυτό που μας έμαθαν οι γονείς μας: τα αγαθά copies κτώνται. Η γνώση - ίσως αντίθετα απ' ό,τι μάθαμε - πηγάζει από την αντιγραφή. Ίσως, άλλωστε, να μην ήταν ποτέ τίποτε άλλο από αντιγραφή και επανάληψη - μία επανάληψη που ωστόσο γεννά διαφορά, όπως η ερωτική πράξη που όσες φορές και να επαναληφθεί γεννά κάτι διαφορετικό (εξάλλου, μάλλον πιο δύσκολο είναι να την επαναλάβεις από το να την αρχίσεις...)
Τέλος, κλείνοντας αυτό το εισαγωγικό (;) κομμάτι, θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή σε όσους επιθυμούν να διαβάζουν τα αντίγραφα και δεν στέκονται στις Γραφές. Η αντιγραφή είναι ακόμα πιο απαιτητική ως προς το επίπεδο της σχολαστικότητας και της ακρίβειας σε σχέση με τη γραφή. Τα λάθη που προκαλούν το πιο ηχηρό και το πιο πηγαίο γέλιο είναι - συνήθως - τα λάθη που προέρχονται από τη διαδικασία της αντιγραφής και όχι της γραφής. Συνεπώς, για να προλάβουμε τυχόν παρεξηγήσεις, ας υπενθυμίσουμε τον Nietzsche: "Ασφαλώς, για να ασκήσουμε κατ' αυτόν τον τρόπο την ανάγνωση ως τέχνη , χρειάζεται πριν απ' όλα ένα πράγμα το οποίο έχουμε ξεμάθει περισσότερο στις μέρες μας - και γι' αυτό το λόγο θα περάσει πολύς καιρός για να γίνουν "αναγνώσιμα" τα γραπτά μου - ένα πράγμα για το οποίο πρέπει κανείς να είναι εν πάσει περιπτώσει αγελάδα και όχι "μοντέρνος" άνθρωπος: ο μηρυκασμός... " {2}, για να θυμηθούμε ότι πρέπει πρώτα να μάθουμε να διαβάζουμε καλά για να γράφουμε καλά... Ο τίτλος του "blog" διαβάζεται, λοιπόν, "Anti-graphe" και όχι "Antigraphe". Παραφράζοντας - ή μάλλον παραγράφοντας τον Foucault - ρωτάμε με τη σειρά μας "τι είναι η σημερινή φιλοσοφία - θέλουμε να πούμε: η σημερινή φιλοσοφική δραστηριότητα - αν όχι η κριτική εργασία της γραφής πάνω στη γραφή;". Άλλο αντι-γραφή και άλλο αντιγραφή. Το σημείο που αποκαλείται "ενωτικό" (-), όσο και αν φαίνεται παράδοξο, είναι αυτό που κάνει τη διαφορά...
{1}. Deleuze G., Λογοτεχνία και Ζωή, μτφρ. Θ. Χιώτης, στο Ποίηση, τχ. 27 (Άνοιξη-Καλοκαίρι, 2006), σ. 230.
{2}. Nietzsche F., Η Γενεαλογία της Ηθικής, Πρόλογος 7, μτφρ. Ζ. Σαρίκας, (Νησίδες, 2001).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου