Μέρα που είναι σήμερα, αναστάσιμη μέρα, αναστάσιμη και πέρισυ ήταν, αναστάσιμη και του χρόνου θα είναι, όπως λέει η λογική, θέλουμε να κάνουμε μία έκπληξη και να δώσουμε το λόγο σε έναν τρελό:
"Πού είναι ο Θεός;", φώναξε. "Θα σας πω εγώ! Τον σκοτώσαμε - εσείς και εγώ! Όλοι είμαστε δολοφόνοι του! Αλλά πώς το κάναμε αυτό; Πώς μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι, για να σβήσουμε όλο τον ορίζοντα; Τι κάναμε όταν κόψαμε την αλυσίδα που ενώνει τούτη τη γη με τον ήλιο της; Προς τα που κινείται αυτή τώρα;Πίσω, πλάγια, μπροστά, προς όλες τις μεριές; Υπάρχει ακόμα ένα πάνω και ένα κάτω; (...) Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Κι εμείς τον σκοτώσαμε! (...) Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει να γίνουμε και εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοί της; (...) Λένε ακόμη πως την ίδια μέρα ο τρελός μπήκε σε διάφορες εκκλησίες όπου έψαλλε το Requiem aeternam deo του. Κι όταν τον πετούσαν έξω και του ζητούσαν το λόγο, πάντα απαντούσε λέγοντας το ίδιο: "Μα τι άλλο είναι τώρα αυτές οι εκκλησίες εκτός από τάφοι και μαυσωλεία του Θεού;" {1}.
Αυτά τα όμορφα και τόσο ανεπίκαιρα επίκαιρα λόγια ανήκουν στον κ.Nietzsche, ο οποίος δεν δίστασε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα να τα βάλει στο στόμα ενός τρελού...
Ας ακούσουμε τώρα τα πιο πρόσφατα λόγια κάποιου, ο οποίος τουλάχιστον δε στιγματίστηκε με την ψυχοπαθολογική κατηγορία της "τρέλας"...
"Περισσότερο από το θάνατο του Θεού - ή μάλλον στη συνέχεια αυτού του θανάτου και σε μια βαθιά συστοιχία μαζί του - η σκέψη του Nietzsche αγγέλει το τέλος του φονιά του. Είναι η έκρηξη του ανθρώπινου προσώπου μέσα στο γέλιο και η επιστροφή των προσωπίδων". {2}
Ecce Homo...
Ας μη θιγόμαστε μέρες που είναι και ας μην κακιώνουμε μεταξύ μας...Σύμφωνοι, "Ελλήνων Πάσχα" εορτάζουμε...Όμως, τι γίνεται με όσους έλληνες δεν είναι πιστοί; Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι...
Ας δώσουμε το λόγο, λοιπόν, σε ένα έλληνα, ο οποίος τα λέει και πολύ καλύτερα, πιο κατανοητά και πιο λιτά από τους προλαλήσαντες και ο οποίος ανακοινώνει - μέσα από το προσωπικό του δράμα - το θάνατο του Θεού και το τέλος του ανθρώπου:
Μήπως είμαι τρελός
μήπως τα 'χω χαμένα
που ακόμα πιστεύω θα γυρίσεις σε μένα. (αναφέρεται μάλλον στο Θεό και όχι σε μία γυναίκα)
Μήπως είμαι αλλού
στη μεγάλη μου πλάνη
και νομίζω πως ζω αλλά έχω πεθάνει. (σαφέστατη αναφορά στον εαυτό του)
Νότης Σφακιανάκης
Και επειδή όλα από τους έλληνες ξεκίνησαν και σε αυτούς καταλήγουν υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό
{1}.Nietzsche F., Η Χαρούμενη Γνώση, παρ. 125, μτφρ. Λ. Τρουλινού, (Εξάντας, 1996).
{2}. Foucault M., Οι Λέξεις και τα Πράγματα, μτφρ. Κ. Παπαγιώργης, (Γνώση, 1993), σ.526.
"Πού είναι ο Θεός;", φώναξε. "Θα σας πω εγώ! Τον σκοτώσαμε - εσείς και εγώ! Όλοι είμαστε δολοφόνοι του! Αλλά πώς το κάναμε αυτό; Πώς μπορέσαμε να αδειάσουμε τη θάλασσα; Ποιος μας έδωσε το σφουγγάρι, για να σβήσουμε όλο τον ορίζοντα; Τι κάναμε όταν κόψαμε την αλυσίδα που ενώνει τούτη τη γη με τον ήλιο της; Προς τα που κινείται αυτή τώρα;Πίσω, πλάγια, μπροστά, προς όλες τις μεριές; Υπάρχει ακόμα ένα πάνω και ένα κάτω; (...) Ο Θεός είναι νεκρός! Ο Θεός παραμένει νεκρός! Κι εμείς τον σκοτώσαμε! (...) Το μέγεθος αυτής της πράξης δεν είναι πολύ μεγάλο για μας; Δεν πρέπει να γίνουμε και εμείς οι ίδιοι θεοί απλώς για να φαινόμαστε άξιοί της; (...) Λένε ακόμη πως την ίδια μέρα ο τρελός μπήκε σε διάφορες εκκλησίες όπου έψαλλε το Requiem aeternam deo του. Κι όταν τον πετούσαν έξω και του ζητούσαν το λόγο, πάντα απαντούσε λέγοντας το ίδιο: "Μα τι άλλο είναι τώρα αυτές οι εκκλησίες εκτός από τάφοι και μαυσωλεία του Θεού;" {1}.
Αυτά τα όμορφα και τόσο ανεπίκαιρα επίκαιρα λόγια ανήκουν στον κ.Nietzsche, ο οποίος δεν δίστασε πριν από περισσότερο από έναν αιώνα να τα βάλει στο στόμα ενός τρελού...
Ας ακούσουμε τώρα τα πιο πρόσφατα λόγια κάποιου, ο οποίος τουλάχιστον δε στιγματίστηκε με την ψυχοπαθολογική κατηγορία της "τρέλας"...
"Περισσότερο από το θάνατο του Θεού - ή μάλλον στη συνέχεια αυτού του θανάτου και σε μια βαθιά συστοιχία μαζί του - η σκέψη του Nietzsche αγγέλει το τέλος του φονιά του. Είναι η έκρηξη του ανθρώπινου προσώπου μέσα στο γέλιο και η επιστροφή των προσωπίδων". {2}
Ecce Homo...
Ας μη θιγόμαστε μέρες που είναι και ας μην κακιώνουμε μεταξύ μας...Σύμφωνοι, "Ελλήνων Πάσχα" εορτάζουμε...Όμως, τι γίνεται με όσους έλληνες δεν είναι πιστοί; Ναι, υπάρχουν και τέτοιοι...
Ας δώσουμε το λόγο, λοιπόν, σε ένα έλληνα, ο οποίος τα λέει και πολύ καλύτερα, πιο κατανοητά και πιο λιτά από τους προλαλήσαντες και ο οποίος ανακοινώνει - μέσα από το προσωπικό του δράμα - το θάνατο του Θεού και το τέλος του ανθρώπου:
Μήπως είμαι τρελός
μήπως τα 'χω χαμένα
που ακόμα πιστεύω θα γυρίσεις σε μένα. (αναφέρεται μάλλον στο Θεό και όχι σε μία γυναίκα)
Μήπως είμαι αλλού
στη μεγάλη μου πλάνη
και νομίζω πως ζω αλλά έχω πεθάνει. (σαφέστατη αναφορά στον εαυτό του)
Νότης Σφακιανάκης
Και επειδή όλα από τους έλληνες ξεκίνησαν και σε αυτούς καταλήγουν υπάρχει και οπτικοακουστικό υλικό
{1}.Nietzsche F., Η Χαρούμενη Γνώση, παρ. 125, μτφρ. Λ. Τρουλινού, (Εξάντας, 1996).
{2}. Foucault M., Οι Λέξεις και τα Πράγματα, μτφρ. Κ. Παπαγιώργης, (Γνώση, 1993), σ.526.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου