Αναζητώντας το χαμένο χρόνο (III) . . .

(Του συνεργάτη μας Marcel Proust, ο οποίος αναζητά – απεγνωσμένα – τη χαμένη πατρίδα…)

Λίγες ημέρες μετά τις Ευρωεκλογές, τι συμπεράσματα μπορούμε, άραγε, να εξάγουμε;

Ποιο, εν τέλει, αποτελεί το κρισιμότερο ζήτημα και το ουσιαστικότερο πρόβλημα; Τα υψηλότατα ποσοστά αποχής – που προβληματίζουν όσους και όσες εξακολουθούν να πιστεύουν στην αυταπάτη της εκλογικής διαδικασίας και στην ψευδαίσθηση δημοκρατίας που προσπαθούν να μας πείσουν ότι συνεπάγεται – η εξαιρετικά ανησυχητική άνοδος της ακροδεξιάς, ή η, εξίσου ανησυχητική, πτώση της αριστεράς;

Εν μέσω μίας δεινότατης, χρηματοπιστωτικής – και, όχι μόνο – κρίσης της οποίας οι πολυποίκιλες, δυσμενέστατες επιπτώσεις έχουν ήδη γίνει αισθητές στην πλειοψηφία των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών, γιατί ο κόσμος ψάχνει να βρει ασφάλεια και σιγουριά στα προπύργια του ακραίου συντηρητισμού; Γιατί το μοναδικό πρόβλημα καθίσταται ο Άλλος; Γιατί η λύση αναζητείται στο στιγματισμό, την απομόνωση, και την περιθωριοποίηση; Γιατί ικανοποιείται το κοινό αίσθημα και εφησυχάζονται όλοι του οι φόβοι με τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους μετανάστες;

Γιατί γίνονται εχθροί αυτοί που δε μπορέσαμε να κάνουμε συνοδοιπόρους μας στην εξέγερση; 

Γιατί η αντίστασή μας δεν μπορεί να εστιάσει στους πραγματικούς υπαιτίους οι οποίοι μπορεί να βρίσκονται αλλού από εκεί που φανταζόμαστε, («ο μεγαλύτερος εχθρός, ο στρατηγικός αντίπαλος είναι ο φασισμός. Και όχι μόνο ο ιστορικός φασισμός, ο φασισμός του Hitler και του Mussolini – ο οποίος ήταν ικανός να κινήσει και να χρησιμοποιήσει την επιθυμία των μαζών τόσο αποτελεσματικά – αλλά επίσης ο φασισμός εντός όλων μας, στα κεφάλια μας και στην καθημερινή μας συμπεριφορά, ο φασισμός που μας παρακινεί να αγαπάμε την εξουσία, να επιθυμούμε αυτό ακριβώς που μας κυριαρχεί και μας εκμεταλλεύεται») {1}

 και όχι μόνο στους πλέον προφανείς; 

Γιατί, σε τελική ανάλυση, αδυνατούμε να συνειδητοποιούμε ότι, μέσα στο δαιδαλώδες πλέγμα των κυρίαρχων εξουσιαστικών σχέσεων, είμαστε όλοι και όλες μετανάστες σε μια πατρίδα, τη γη;

{1}. M. Foucault, Preface to Anti-Oedipus.