Μήπως ξεχάσαμε κάτι;

Τελικά, μήπως ο Δεκέμβρης έχει ανοιχτούς κάποιους λογαριασμούς; Μήπως αφήσαμε κάποιους όχι ''συντρόφους'' - γιατί οι συντροφοι γνωρίζονται στα δύσκολα - αλλά συνανθρώπους μας, πίσω μας; Μήπως είναι οι ίδιοι που ήταν μόνοι τους και πριν το Δεκέμβρη;

Θυμάται, άραγε, κανείς ότι πριν αντιληφθεί η αγνή και πάνσεπτη νεολαία ότι οι δρόμοι δεν ανήκουν αποκλειστικά στα αυτοκίνητα και δη τα Cayenne αλλά και στους πεζούς, υπήρξαν κάποιοι συνάνθρωποί μας που προσπάθησαν να δείξουν το δρόμο...

Αντί, όμως, ο Δεκέμβρης να συνδεθεί με αυτούς τους ανθρώπους, των οποίων η εξέγερση και ο αγώνας δεν είναι και τόσο μακριά από τον αγώνα της υπόλοιπης κοινωνίας, όπως μας θυμίζει και ο Foucault: "Αν υπάρχει κάποιο συνολικό επίμαχο πολιτικό ζήτημα σχετικό με τη φυλακή, αυτό δεν είναι αν αυτή θα είναι σωφρονιστική ή όχι. Αν οι δικαστές, οι ψυχίατροι ή οι κοινωνιολόγοι θα ασκούν σ' αυτήν μεγαλύτερη εξουσία από τους διοικητές ή τους επιτηρητές. Σε τελευταία ανάλυση, το ζήτημα δεν συνίσταται καν σαν εναλλακτική πρόταση: φυλακή ή κάτι άλλο από τη φυλακή. Το πρόβλημα τούτη τη στιγμή είναι μάλλον η ραγδαία άνοδος αυτών των συστημάτων ομαλοποίησης, καθώς και η όλη έκταση των συνεπειών της εξουσίας που συνεπάγονται, ενώ καθιερώνονται νέες αντικειμενικές πραγματικότητες" {1}, προτίμησε τον αυτοθαυμασμό και τα χριστουγεννιάτικα ψώνια...
Αυτές τις νέες αντικειμενικές πραγματικότητες, αυτές τις νέες μορφές φασισμού δεν μπόρεσε να αναδείξει ο Δεκέμβρης, διότι δεν τις πήρε καν μυρωδιά...
Διότι είναι φασισμός όχι μόνο από την πλευρά της εξουσίας, αλλά και από την πλευρά της αντίστασης το γεγονός ότι άνθρωποι που βρέθηκαν στο δρόμο του Δεκέμβρη βρίσκονται ακόμα προφυλακισμένοι και δίχως την έμπρακτη συμπαράσταση όσων πίνουν νερό στο όνομα του ''Δεκέμβρη''...
Διότι είναι φασισμός - όχι τόσο από την πλευρά του κράτους - αλλά από την πλευρά όλων εκείνων που βγαίνουν στο δρόμο για τον Αλέξη (τον Έλληνα, το μαθητή, το παιδί της διπλανής πόρτας, το είδωλό μας στον καθρέφτη σε τελική ανάλυση...) αλλά δεν λένε κάν μία κουβέντα για την Κωνσταντίνα Κούνεβα, την Κατερίνα Γκουλιώνη, και κάθε φυλακισμένο που κάνει το σώμα του όπλο, όπως το έκανε και το Νοέμβρη, αλλά εμείς κοιμόμασταν...
Εν τέλει, ο Δεκέμβρης αφορά την νεοελληνική νεολαία και μόνο αυτή; Οι νεοέλληνες όταν έρχονται αντιμέτωποι με τον Ξένο τι κάνουν; Κλείνουν τα μάτια; Ή ακόμα χειρότερα, βαυκαλίζονται ότι έδειξαν πάλι το δρόμο και στον υπόλοιπο κόσμο;
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν νέοι που μιλούν για το πρόβλημα του εκφασισμού τηw νεολληνικής κοινωνίας, όπως ο Γιώργος Λάνθιμος που βραβεύθηκε στις Κάννες για την ταινία του...
Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν νέοι που δείχνουν ότι δεν έχουν μόνο τα αυτιά τοίχους, αλλά και οι τοίχοι έχουν αυτιά:

{1}. Foucault M., Επιτήρηση και Τιμωρία: Η Γέννηση της Φυλακής, σ. 407.