Περί εξέγερσης... (ΙΙ)

(του ανταποκριτή μας από τους χώρους δουλείας Marcel Proust)

Τα μεσάνυχτα της 22ας Δεκεμβρίου 2008, λίγες μόλις μέρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, η Κωνσταντίνα Κουνεβα δέχτηκε δολοφονική επίθεση με καυστικό οξύ, την ώρα που επέστρεφε στο σπίτι της μετά από άλλη μία ολιγόωρη και δημιουργική βάρδια. Σε αντίθεση με όσα ακολούθησαν την δολοφονία του Αλέξανδρου, η άνανδρη και τραμπούκικη επίθεση εναντίον της Κωνσταντίνας δεν ξεσήκωσε, δυστυχώς, την ίδια θύελλα αντιδράσεων. Τα ΜΜΕ αποσιώπησαν το γεγονός και ο αριθμός των συμμετεχόντων στις πορείες συμπαράστασης ήταν πραγματικά απογοητευτικός. Ένα χρόνο μετά, και με την Κωνσταντίνα να βρίσκεται ακόμη στο νοσοκομείο, με σοβαρότατα προβλήματα υγείας - όχι τόσο σοβαρά όσο του πρώην πρύτανη, Χ. Κίττα, αλλά αρκετά σοβαρά - λίγοι είναι αυτοί που σκέφτονται ακόμη το γεγονός.

Όπως πολύ χαρακτηριστικά ανέφερε ένας μεγάλος αριθμός μαθητών και μαθητριών που ρωτήθηκαν σχετικά με τους λόγους που τους οδήγησαν στην ενεργότατη και μαζική συμμετοχή τους στην εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, "ο Αλέξανδρος ήταν ένας από εμάς". Τελικά, πόσο εύκολο είναι - όσο κι αν θέλουμε να διατηρούμε και να θρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι ασφαλώς και είναι πανεύκολο για εμάς - να υπερασπιστούμε και να ταυτιστούμε με μία μετανάστρια, με μία καθαρίστρια, με μία γυναίκα η οποία (ευτυχώς, για εκείνην) δεν είναι μία από εμάς και η οποία θα κατέβαινε στους δρόμους εάν η επίθεση αυτή είχε γίνει εναντίον μας; Πόσο εύκολο είναι να αποδομήσουμε τον τρόπο συγκρότησής μας ως υποκειμένων μέσα από τέτοιου τύπου δίπολα και να κατορθώσουμε να ταυτιστούμε με ό,τι μας έχουν μάθει ότι πρέπει να λογίζεται και να αντιμετωπίζεται ως το Άλλο; Πόσο εύκολο είναι, εν τέλει, να μην ξεχνάμε και να μη συγχωρούμε τη στιγμή ακριβώς που ο καπιταλισμός, με στολή Αι-Βασίλη, απαιτεί και έχει ανάγκη να σταματήσουμε να θυμόμαστε και να αρχίσουμε να ξοδεύουμε;
Θα φανεί τις επόμενες μέρες στους δρόμους...