(του ανταποκριτή μας από τα Εξάρχεια Marcel Proust)
Μπροστά στην εικόνα του τραμπούκου μπάτσου, αυτού του μάγκα με το δίκυκλο, που παρέσυρε και τραυμάτισε σοβαρά τρεις ανθρώπους, κατά τη διάρκεια της πορείας της Κυριακής, ένα χρόνο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, τα λόγια είναι περιττά…Και, η αποσιώπηση του συγκεκριμένου γεγονότος από τα Μ.Μ.Ε. σε συνδυασμό με την υπερπροβολή της απείρου κάλλους γελοιότητας του δήθεν τραυματισμού του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χ. Κίττα – για τον οποίο η ιατρική επιστήμη «αναγκάστηκε» να εφεύρει νέους ιατρικούς όρους και νέες παθολογικές διαταραχές (προληπτική εισαγωγή σε Μ.Ε.Θ., ήπια καρδιακή διαταραχή, ήπιες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κ.λπ. – ευτυχώς, που δεν τον εγχείρησαν προληπτικά, για να μας πείσουν ότι πρέπει να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο), είναι ενδεικτικές του γενικότερου κλίματος που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας.
Η εικόνα των Εξαρχείων το βράδυ του Σαββάτου μιλούσε από μόνη της και προοιώνιζε, ως ένα βαθμό, τα όσα επρόκειτο να συμβούν την επόμενη ημέρα. Ολόκληρη η περιοχή ήταν αποκλεισμένη και αστυνομοκρατούμενη. Ο ξεκάθαρος πλέον στόχος του υπουργού να μας «προστατέψει» και να εξαλείψει κάθε μορφή αντίστασης και εξέγερσης μας υπενθυμίζεται εξάλλου καθημερινά με εφόδους σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια μεταναστών, με αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις, με ξυλοδαρμούς και κάθε μορφής τραμπουκισμούς, με την de facto καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την κατάλυση των ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων. Και, βέβαια, η κατάσταση συνεχίστηκε και σήμερα με τους μαζικούς ψεκασμούς, από τη μια, και με τον Πρύτανη του Ε.Μ.Π. να κάνει πλέον λόγο ανοιχτά για θέμα ασύλου, από την άλλη.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ανέδειξε, με τον ευκρινέστερο, ίσως, τρόπο, την έλλειψη κουλτούρας και την αδυναμία αξιοποίησης μίας από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας αυτής της χώρας, την ανικανότητα ενός ολόκληρου χώρου να εξαγάγει, έστω και κάποια, ουσιαστικά συμπεράσματα και να αφήσει το στίγμα της δικής του εξέγερσης, την ανεπάρκεια των υπαρχόντων μέσων και όπλων δράσης, το θλιβερό παράδοξο της τρομοκράτησης και της συντηρητικοποίησης μίας ολόκληρης κοινωνίας μετά τη δολοφονία ενός παιδιού από τη σφαίρα ενός φασιστοειδούς.
Για το λόγο αυτό, και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατέδειξε πως η εξέγερση δεν μπορεί να είναι «επετειακή» και προγραμματισμένη, πως δε διαφημίζεται και δεν οργανώνεται, πως έχει ως στόχο να ξαφνιάζει και να πιάνει στον ύπνο τις δυνάμεις καταστολής και τον κρατικό μηχανισμό και όχι να τους δίνει έναν ολόκληρο χρόνο να οργανωθούν, πως η εξέγερση αφορά το hic et nunc – το εδώ και τώρα – πως βρίσκεται σε κάθε στιγμή και αφορά την κάθε στιγμή, πως η δυναμική του ρομαντισμού και της φαντασίας της εξέγερσης μπορεί να αντιταχθεί στις σκληρότερες μορφές πειθάρχησης, ελέγχου και καταστολής.
Το σίγουρο είναι πως δε θα συγχωρήσουμε και δε ξεχάσουμε τη νύχτα της 06/12/2008, αλλά ούτε και τη νύχτα της 22/12/2008, ούτε τη νύχτα της 17/11/1985, ούτε το απόγευμα της 16/11/1980, ούτε τόσες άλλες ημέρες και νύχτες στυγνών δολοφονιών και ωμής κρατικής βίας. Η κάθε ημέρα και η κά-θε νύχτα ανήκει στον Αλέξη, στην Κωνσταντίνα, στο Μιχάλη, στη Σταματίνα, στον Ιάκωβο, σε κάθε εξεγερμένο και σε κάθε εξεγερμένη που δε τρομοκρατείται και εφευρίσκει διαρκώς νέα και αποτελεσματικότερα όπλα, νέες και αποτελεσματικότερες μορφές αντίστασης.
Μπροστά στην εικόνα του τραμπούκου μπάτσου, αυτού του μάγκα με το δίκυκλο, που παρέσυρε και τραυμάτισε σοβαρά τρεις ανθρώπους, κατά τη διάρκεια της πορείας της Κυριακής, ένα χρόνο μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, τα λόγια είναι περιττά…Και, η αποσιώπηση του συγκεκριμένου γεγονότος από τα Μ.Μ.Ε. σε συνδυασμό με την υπερπροβολή της απείρου κάλλους γελοιότητας του δήθεν τραυματισμού του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, Χ. Κίττα – για τον οποίο η ιατρική επιστήμη «αναγκάστηκε» να εφεύρει νέους ιατρικούς όρους και νέες παθολογικές διαταραχές (προληπτική εισαγωγή σε Μ.Ε.Θ., ήπια καρδιακή διαταραχή, ήπιες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, κ.λπ. – ευτυχώς, που δεν τον εγχείρησαν προληπτικά, για να μας πείσουν ότι πρέπει να αρθεί το πανεπιστημιακό άσυλο), είναι ενδεικτικές του γενικότερου κλίματος που επικρατεί στους κόλπους της κοινωνίας.
Η εικόνα των Εξαρχείων το βράδυ του Σαββάτου μιλούσε από μόνη της και προοιώνιζε, ως ένα βαθμό, τα όσα επρόκειτο να συμβούν την επόμενη ημέρα. Ολόκληρη η περιοχή ήταν αποκλεισμένη και αστυνομοκρατούμενη. Ο ξεκάθαρος πλέον στόχος του υπουργού να μας «προστατέψει» και να εξαλείψει κάθε μορφή αντίστασης και εξέγερσης μας υπενθυμίζεται εξάλλου καθημερινά με εφόδους σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και στέκια μεταναστών, με αθρόες προσαγωγές και συλλήψεις, με ξυλοδαρμούς και κάθε μορφής τραμπουκισμούς, με την de facto καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου και την κατάλυση των ατομικών μας ελευθεριών και δικαιωμάτων. Και, βέβαια, η κατάσταση συνεχίστηκε και σήμερα με τους μαζικούς ψεκασμούς, από τη μια, και με τον Πρύτανη του Ε.Μ.Π. να κάνει πλέον λόγο ανοιχτά για θέμα ασύλου, από την άλλη.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ανέδειξε, με τον ευκρινέστερο, ίσως, τρόπο, την έλλειψη κουλτούρας και την αδυναμία αξιοποίησης μίας από τις συγκλονιστικότερες στιγμές της σύγχρονης ιστορίας αυτής της χώρας, την ανικανότητα ενός ολόκληρου χώρου να εξαγάγει, έστω και κάποια, ουσιαστικά συμπεράσματα και να αφήσει το στίγμα της δικής του εξέγερσης, την ανεπάρκεια των υπαρχόντων μέσων και όπλων δράσης, το θλιβερό παράδοξο της τρομοκράτησης και της συντηρητικοποίησης μίας ολόκληρης κοινωνίας μετά τη δολοφονία ενός παιδιού από τη σφαίρα ενός φασιστοειδούς.
Για το λόγο αυτό, και η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 κατέδειξε πως η εξέγερση δεν μπορεί να είναι «επετειακή» και προγραμματισμένη, πως δε διαφημίζεται και δεν οργανώνεται, πως έχει ως στόχο να ξαφνιάζει και να πιάνει στον ύπνο τις δυνάμεις καταστολής και τον κρατικό μηχανισμό και όχι να τους δίνει έναν ολόκληρο χρόνο να οργανωθούν, πως η εξέγερση αφορά το hic et nunc – το εδώ και τώρα – πως βρίσκεται σε κάθε στιγμή και αφορά την κάθε στιγμή, πως η δυναμική του ρομαντισμού και της φαντασίας της εξέγερσης μπορεί να αντιταχθεί στις σκληρότερες μορφές πειθάρχησης, ελέγχου και καταστολής.
Το σίγουρο είναι πως δε θα συγχωρήσουμε και δε ξεχάσουμε τη νύχτα της 06/12/2008, αλλά ούτε και τη νύχτα της 22/12/2008, ούτε τη νύχτα της 17/11/1985, ούτε το απόγευμα της 16/11/1980, ούτε τόσες άλλες ημέρες και νύχτες στυγνών δολοφονιών και ωμής κρατικής βίας. Η κάθε ημέρα και η κά-θε νύχτα ανήκει στον Αλέξη, στην Κωνσταντίνα, στο Μιχάλη, στη Σταματίνα, στον Ιάκωβο, σε κάθε εξεγερμένο και σε κάθε εξεγερμένη που δε τρομοκρατείται και εφευρίσκει διαρκώς νέα και αποτελεσματικότερα όπλα, νέες και αποτελεσματικότερες μορφές αντίστασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου