Τα τρία γουρουνάκια...

Το παραμύθι με τα τρία γουρουνάκια το ξέρουμε όλοι ή σχεδόν όλοι...Το παραμύθι με τη "γρίπη των χοίρων", όπου όπως διαδίδουν τα ΜΜΕ, οι προβλέψεις των "επιστημόνων" κάνουν λόγο για 200.000.000 θύματα το ξέρουμε, άραγε; Μήπως αυτό το τελευταίο παραμύθι χρησιμεύει στο να μας κάνει να ξεχάσουμε την ασθένεια που έχει προσβάλει την κοινωνία μας και στην οποία δεν έχουμε βρει ακόμα τη θεραπεία; Μήπως αυτό το τελευταίο παραμύθι χρησιμεύει στο να επικυρώσει τη λήθη που διακατέχει την κοινωνία μας και η οποία μας οδηγεί στο λήθαργο; Μήπως αυτό το τελευταίο παραμύθι χρησιμεύει στο να μασκαρέψει και να φτιασιδώσει την "πραγματικότητα" που βιώνουμε καθημερινά στους δρόμους;

Ας βρούμε τις διαφορές μεταξύ των δύο εικόνων και ας τολμήσουμε να θέσουμε το ερώτημα: Ποια είναι, αλήθεια, η γρίπη των χοίρων; Μήπως μας έχει ήδη προσβάλει; Μήπως ό,τι ονομάστηκε "Δεκεμβριανά 2008" είχε εξ αρχής προσβληθεί από αυτή; Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το παράδοξο μίας εξέγερσης που γεννήθηκε με έναν θάνατο (του Αλέξη) και πέθανε με μία γέννηση (του Χριστού); Μήπως έπασχε από τη γρίπη των χοίρων; Μήπως το μόνο ζήτημα ήταν η εκτόνωση ενός συναισθήματος; Τα γουρουνάκια δε μας ενοχλούν πια; Γιατί πάντα να είναι ο λύκος ο "κακός"; Επειδή έτσι μας έμαθαν από μικρά;



Πάντα με τα γουρουνάκια θα είμαστε; Ποτέ με το λύκο; Πάντα θα κυλιόμαστε σα γουρούνια στη λάσπη της παραγωγής και της κατανάλωσης και vice versa; Μήπως, τελικά, όλα έγιναν, για να έχουμε το δικαίωμα να πίνουμε "ελεύθερα" τη μπύρα μας στα εξάρχεια; Μήπως γι' αυτό όλα τελείωσαν, όταν έπρεπε να αρχίσουμε να καταναλώνουμε οικογενειακά τις άγιες ημέρες της γέννησης του Θεανθρώπου και για να γυρίσουμε στις δουλειές μας και τις εξεταστικές μας, για να παράγουμε κατά μόνας, αφού εκτονωθήκαμε και έπεσε ο πυρετός της εξέγερσης; Μήπως, άραγε, το μόνο που έχουμε μάθει είναι να παράγουμε και να καταναλώνουμε;
Ή με τα λόγια του Baudrillard: "Μια σκιά στοιχειώνει την επαναστατική φαντασία: το φάντασμα της παραγωγής. Τροφοδοτεί παντού έναν ξέφρενο ρομαντισμό της παραγωγικότητας. Η κριτική σκέψη του τρόπου παραγωγής δε θίγει την αρχή της παραγωγής. Όλες οι έννοιες που συναρθρώνονται γύρω από αυτή, διαγράφουν μόνο τη γενεαλογία - ιστορική - των περιεχομένων της παραγωγής κι αφήνουν άθικτη την παραγωγή ως μορφή." {1}

Αν δεν πολεμήσουμε τη σκιά της παραγωγής δε θα πολεμήσουμε και το φάντασμα της κατανάλωσης. Όμως, εμείς μάθαμε απο μικροί ότι όλα είναι "εργασία και χαρά", παραγωγή και κατανάλωση...Υπάρχει εμβόλιο απέναντι στον ιό της δημιουργικότητας μέσα από την καριέρα και της ευτυχίας μέσα από την κατανάλωση;

Αν δεν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα δε θα ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, αλλά και μη χοιρότερα να λέμε...


{1}. Baudrillard J., Ο Καθρέφτης της Παραγωγής ή η κριτική αυταπάτη του ιστορικού υλισμού (Αλεξάνδρεια, 1990), σ. 13.