Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο (II) . . .

Του ανταποκριτή μας από τα Εξάρχεια, Marcel Proust (ο οποίος άρτι αφιχθείς από τη Μόσχα έφερε έναν αέρα ρομαντισμού και έρωτα...Αντι-γράφουμε ελπίζοντας ότι του τον προκάλεσαν οι ρωσίδες και όχι ο Sakis...)

Μέσα στη σαρωτική δίνη του χαμένου χρόνου της μονότονης και μελαγχολικής μας καθημερινότητας, είναι καταπληκτικό να μπορούμε ακόμη να ανακαλύπτουμε καινούργια ερεθίσματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να επανακτήσουμε και να επανασυγκροτήσουμε – έστω και για κάποιες λίγες στιγμές – το χαμένο αυτό χρόνο…
Μία τέτοια ευκαιρία προσφέρει αναμφίβολα και η παράσταση Σονέτα, που ανεβαίνει από τις 14/05 μέχρι τις 06/06 στο Κέντρο Λόγου και Τέχνης, στα Εξάρχεια. 

Είκοσι εννέα σονέτα του William Shakespeare, τα οποία μέσα από την έξοχη μετάφραση του Διονύση Καψάλη και τη συγκλονιστική ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών, Μαρίας Κίτσου και Μάνου Καρατζογιάννη, μας υπενθυμίζουν ότι «μόνος γίνεσαι κανένας», και μας καλούν να αναρωτηθούμε «τι μπορεί να σημαίνει για έναν άνθρωπο – πέρα από ηλικία και φύλο – η ανάγκη να αγαπήσει, να αγαπηθεί, να δημιουργήσει μέσα από τον έρωτα και μέσα από αυτόν να νικήσει τους φόβους του»;

Άλλωστε, με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται κι όποιο κι αν είναι το αντικείμενό του, ο έρωτας δεν είναι αυτός που, τελικά, κινεί τα πάντα, που μας παρασύρει στις πιο ρομαντικές αυταπάτες, που μας ωθεί στις πιο παράτολμες και εξεγερτικές πράξεις, που εμφυσά πνοή στα πιο τρελά και δημιουργικά μας όνειρα, που προσδίδει ουσία και νόημα σε ό,τι φαντάζει – και, ίσως, πράγματι, να είναι – ασύλληπτο και ακατάληπτο;

(Ciphers & Constellations in Love with a Woman, Joan Miro, 1941).

Και, για να δανειστούμε και τους στίχους του ποιητή:
Είχα κλείσει τα μάτια
για ν’ ατενίζω το φως.

Τυφλός.
Είχα κάψει τη φλόγα
για ν’ αναπνέω.

Τις νύχτες
αφουγκραζόμουν τους θρόους της σιγής
κι η ανάσα του χαμόγελου 
δε γνώριζε τη μετάνοια.

Να δακρύζω
πάνω στα διάφανα χέρια μου 
από μια διάφανη χαρά 
που δεν επιθυμεί.

Όχι θωπεία. Όχι όνειρο.
Πιο πέρα.
Εκεί που καταλύεται τ’ όνειρο
κι η φθορά έχει φθαρεί.

Κι ήρθες εσύ.

Γιάννης Ρίτσος, Εαρινή Συμφωνία, (Κέδρος, 1986).