Με αφορμή το χθεσινό πανηγύρι της Eurovision και τις ατελείωτες συζητήσεις που και πάλι προκάλεσε για τις φωνητικές ικανότητες, τις ενδυματολογικές επιλογές και τις σεξουαλικές προτιμήσεις των συμμετεχόντων, ας αναφερθούμε σε κάποιες άλλες απόπειρες επιβολής στυλιστικών(;) προτύπων…
Νοέμβριος 1926: Η «εθνοσωτήριος» δικτατορία του στρατηγού Παγκάλου επισφραγίζει το φαιδρότατο, γραφικό, αλλά οπωσδήποτε βίαιο και κατασταλτικό, χαρακτήρα της με το ακόλουθο, περιβόητο πια, διάταγμα: «Ορίζομεν όπως αι κυρίαι και δεσποινίδες αι άνω των 12 ετών, οσάκις (όχι ο Ρουβάς, προφανώς) περιέρχονται τα δημόσια εν γένει μέρη, ως και όταν εισέρχονται εντός των δημοσίων κέντρων, φέρωσι φούστας ων το κατώτατον άκρον δέον να απέχη από του εδάφους 30 εκ. Του μέτρου θεωρούνται συνυπεύθυνοι οι γονείς ή οι επίτροποι των ανηλίκων κοριτσιών»{1}.
Δεκέμβριος 2008: Με αφορμή τα γεγονότα της εξέγερσης, που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, στα Εξάρχεια, ξεκινά ο δημόσιος διάλογος σχετικά με το ζήτημα της χρήσης της κουκούλας και της κάλυψης των χαρακτηριστικών του προσώπου όσων συμμετέχουν σε πορείες. Αποκορύφωμα αποτελεί η ακραία θέση αρκετών να καταστεί η χρήση της κουκούλας ιδιώνυμο αδίκημα. Μετά από διαρκείς ελιγμούς και νομοθετικές αλλαγές, και, ενώ αρχικά είχε υιοθετήσει την παραπάνω πρόταση, η κυβέρνηση επιλέγει να μεγαλώσει τις ποινές στα αδικήματα που διαπράττονται από όσους/ες έχουν καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους.
Τελικά, τι αλλαγές έφερε ο χρόνος 82 χρόνια μετά;
Το ζήτημα είναι εάν διαφέρει σήμερα το look όσων αποτελούν «απειλή»;
Στη λεγόμενη «κοινωνία της διακινδύνευσης» (‘risk society’), όπου μας μαθαίνουν ότι περιβαλλόμαστε διαρκώς από νέους κινδύνους, οι οποίοι πρέπει να αντιμετωπιστούν με συνεχή έλεγχο και επιτήρηση, πού βρίσκεται, άραγε, αμπαρωμένη η δημοκρατία την οποία, αυτοί που μας ελέγχουν και μας επιτηρούν, διαρκώς επικαλούνται; Μήπως, τελικά, ισχύει ότι…
Και, σε αυτήν την περίπτωση, μήπως η μόνη λύση είναι να ακολουθήσουμε πιστά την προτροπή του G. Deleuze ότι «δεν είναι η ώρα ούτε να κλάψουμε, ούτε να ελπίσουμε, χρειάζεται μάλλον να αναζητήσουμε νέα όπλα»{2}…
{1}. Εφημερίδα, Το ΠΟΝΤΙΚΙ, 28/06/2007
{2}. G. Deleuze, Η κοινωνία του ελέγχου, (Ελευθεριακή Κουλτούρα, 2001), σ. 10.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου